جایگاه شهود در پدیدار شناسی معماری

فرهنگ جوامع، معماری آنرا می سازد و معماری نیز به عنوان ظرف رفتارهای انسان بر فرهنگ تاثیر گذار می باشد. از پایه های شکل دهنده هرفرهنگ، شناخت آن نسبت به جهان هستی و انسان و تعریفی است که از رابطه آنها ارائه می دهد؛ که موجب شکل گیری فرهنگ های مادی و معنوی می گردد. سیطره فلسفه های مادی پس از عصر روشنگری و ظهور امانیسم، با تغییر در رابطه انسان با هستی در طی چند سده موجب بحران های عمیق زیست محیطی، انسانی، فرهنگی و .... گردیده است. نظریه پردازان به منظور برون رفت از بحران های معاصر، تغییر رابطه انسان با هستی را مطرح می سازند. یکی از تاثیرگذارترین گرایش های معاصر در این زمینه، پدیدار شناسی می باشد که سابقه طولانی در فلسفه غرب دارد ولی به صورت منسجم توسط هوسرل مطرح گردید. برای فیلسوفان پدیدارشناسی روشی است برای شرح موقعیت بی واسطه و مستقیم چیزها و محیط طریقی که با آن می توان به درکی بی پیش فرض و بی پیش داوری امید بست، و از دام پیش انگاشته های علمی، مذهبی، متافیزیکی و روانشناختی گریخت این مفهوم با شهود در فرهنگ اسلامی که با نظریه اتحاد علم و عالم و معلوم در حکمت متعالیه مطرح می گردد، ارتباط بسیار نزدیکی دارد. در این مقاله به بررسی تطبیقی این دو مفهوم با ذکر مصادیق معماری آنها پرداخته می شود

کلیدواژه ها:

پدیدار شناسی ، شهود ، طبیعت انگاری ، مکان ، هندسه احساس