تحلیل الگوی فضایی کیفیت زندگی در مجموعه شهری قزوین (در بازه زمانی سالهای 80-94)

همزمان باافزایش جمعیت، رشد شهرنشینی ونیاز به توسعه شهری وهمچنین تحت تاثیرتحولات مدرنیسم در عرصه شهرسازی، جامعه شهری با مشکلات ومسایل متعدی درعرصه اجتماعی وفرهنگی و ... مواجه شدند که به طور کلی کاهش کیفیت زندگی شهری و منطقه ای را در آن ها موجب شده است.هدف اصلی طرحهای توسعه شهری و منطقه ای، تامین رفاه نسبی شهروندان و بهبود کیفیت زندگی شهری و رضایتمندی سکونتی در محلات و مناطق شهری است. برای این منظور مدیریت شهری همیشه بر آن بوده است تا به مدد راهبردها، سیاست ها و برنامه های درون سازمانی و بین سازمانی در تعامل با سایر نهادهای تاثیرگذار بر توسعه شهری به این هدف دست یابد و محیط شهری زیست پذیر را برای ساکنان آن برنامه ریزی کند. از این رو هدف از این پژوهش بررسی کیفیت زندگی شهری در استان قزوین می باشد. در این راستا 38 مولفه از طریق مطالعه مبانی نظری استخراج گردیده است که از طریق تحلیل عاملی به 5 عامل اصلی تلخیص گردیده است. پس از آن از طریق روش تاپسیس اقدام به رتبه بندی شهرستان های استان قزوین بر اساس شاخص های کیفیت زندگی گردیده و در نهایت از طریق ضریب تغییرات و ضریب جینی نحوه توزیع فضایی کیفیت زندگی در سطح استان مورد بررسی قرار گرفته است. نتایج حاصل از پژوهش نشان می دهد که پنج عامل خدماتی – کارکردی، خدمات روستایی، اجتماعی-اقتصادی، فرهنگی و تاسیسات و تجهیزات شهری از مهمترین عوامل کیفیت زندگی شهری می باشد. همچنین مشخص گردید که بر اساس شاخص های کیفیت زندگی شهری، شهرستان قزوین بهترین وضعیت را دارا می باشد، پس از آن به ترتیب شهرستان های البرز، تاکستان، بویین زهرا، آبیک و آوج از کیفیت زندگی مطلوب تری برخوردار می باشد.

کلیدواژه ها:

الگوی فضایی ، مجموعه شهری ، قزوین ، کیفیت زندگی