بررسی طرح احداث خط لوله انتقال آب از اروندرود به فلات مرکزی ایران و نقش آن در کاهش بحران آب

آب یک منبع تجدید پذیر است اما در حال حاضر با توجه به افزایش جمعیت جهان ، توسعه ی صنعت و کشاورزی ومیزان مصرف بالای آب ، در مرز هشدار قرار گرفته و طبیعت نمی تواند خود را بازیابی کند . بنابراین پاسداشت این منابعاندک ، وظیفه ی مشترک دولتها و ملتهاست . از سوی دیگر با توجه به شرایط اقلیمی حاکم بر کشور ما خصوصاً در فلاتمرکزی و همچنین خشکسالی های پی در پی ، از سالیان دور طرح های زیادی از سوی کارشناسان و صاحبنظران جهتآبرسانی به فلات مرکزی ایران پیشنهاد گردیده که برخی اجرا و برخی دیگر به دلایل مختلف هنوز اجرایی نشده است. از آنجمله می توان به تونلهای شماره 1، 2 و 3 کوهرنگ اشاره نمود که با هدف رساندن مایع حیات به استانهای کویری به مرحله اجرا درآمدند یا طرح بزرگ و ملی ایرانرود که قرار بود با احداث یک کانال، آب دریای خزر به دریای عمان وصل شده و از اینطریق فلات مرکزی ایران نیز آباد شود و می دانیم که بدلایل مختلف اقتصادی ، سیاسی و فنی هیچ وقت این طرح بلندپروازانهبه مرحله اجرا درنیامد . از طرح های دیگر می توان به طرح بهشت آباد اشاره نمود که طی آن قرار بود آب را از سرشاخه هایکارون به زاینده رود و از آنجا به استانهای مرکزی و کویری منتقل نمایند که با اعتراضات شدیدی از سوی نمایندگان مجلس ومردم استانهای چهارمحال و بختیاری و خوزستان مواجه شده و عقیم ماند . لذا در این تحقیق نگارنده برآنست تا طرحیپیشنهاد نماید که نه مانند پروژه ی ایرانرود غیرقابل اجرا و نه مانند تونل بهشت آباد تنش های سیاسی ایجاد نماید و در عینحال بتوان آب شیرین را به قلب ایران رساند . به نظر می رسد که پروژه خط لوله ی انتقال آب از انتهای مسیر رودخانه کارونیا همان اروندرود (محل ریختن کارون به خلیج فارس) به فلات مرکزی ایران همه ی این شرایط را برآورده می نماید و در اینمقاله سعی شده تا برای اولین بار به صورت جدی و علمی به این موضوع پرداخته و اثرات اجرای این طرح بر کیفیت آب شربو توسعه ی پایدار نواحی مرکزی ایران بررسی شود.

کلیدواژه ها:

بحران آب ، تامین آب شرب ، خط لوله انتقال آب ، فلات مرکزی ، محیط زیست