مقایسه نتایج حاصل از پیش بینی رفتار فازی و سازگاری مخلوط پلی متیل متاکریلات PMMA و پلی وینیل کلراید PVC براساس تئوری مایز با نتایج آزمونهای فیزیکی و مکانیکی

پلی متیل متاکریلات از جمله پلیمرهای مهم آکریلاتی است که قابلیت بهیود خواص نظیر ویسکوالاستیک و پایداری حرارتی پلی وینیل کلراید را دار می باشد یکی از عواملتعیین کننده اثربخشی و هم افزایی این آمیزه سازی ریز ساختار و درنتیجه سازگاری بین این دو پلیمر می باشد در بسیاری از موارد تولید مخلوط های پلیمری زمان بر و هزینه بر بوده است. بنابراین پیش بینی ترمودینامیکی سازگاری و نمودار فازی بین دو پلیمر امری حیاتی و مهم در صنعت پلیمر است. در این مقاله سعی شده مقایسه نتایج حاصل از پیش بینی رفتار فازی براساس تئوری های مربوطه با نتایج ازمونهای فیزیکی و مکانیکی به انجام رسیده و دقت تئوری های سنجیده شده به منظور پیش بینی سازگاری و رسم نمودار فازی بین دو پلیمر پلی وینیل کلراید و پلی متیل متاکریلات از تئوری مایز استافده گردید تئوری مایز پیش بینی کرد که مخلوط این دو پلیمر در تمامی ترکیب درصدها در دمای محیط با هم کاملا ناسازگارند بوده و نمودار فازی را بالاترین انتقال محلول بحرانی پیش بینی کرد در حالی که نتایج بدست آمده از آنالیز دینامیکی مکانیکی حرارتی نشان داد که متاکریلات داخل ماتریس پلی وینیل کلراید، دارای یک دمای انتقال شیشه ای هستند بابراین این دو پلیمر در این ترکیب درصدد با هم سازگار هستند در حالی که ترکیب 70 درصد وزنی پلی متیل متاکریلات داخل 30 درصد وزنی پلی وینیل کلراید، دو تا دمای انتقال شیشه ای نشان داد بنابراین این دو پلیمر در این ترکیب درصد با هم سازگار نیستند بنابراین مخلوط این و پلیمر در دمای محیط، دارای نمودار فازی پایین ترین انتقال محلول بحرانی هستند بنابراین تئوری مایز قادر به پیش بینی سازگاری بین پلی وینیل کلراید و پلی متیل متاکریلات نبود

کلیدواژه ها:

پلی وینیل کلراید ، پلی متیل متاکریلات ، مخلوط ، تئوری مایز ، آنالیز دینامیکی مکانیکی ، حرارتی