مقایسه سطح زمینه آسیب کروموزومی و سمیت سلولی در پیش-دیابت، دیابت وجمعیت نرمال

پیش دیابت (هایپرگلایسمی متوسط) به شرایط پرخطری اطلاق می شود که سطح گلایسمی از وضعیت نرمال بیشتر بوده اما از حد آستانه لازم برای تشخیص دیابت پایین تر است در مطالعه مورد – شاهدی حاضر از روش بهینه شده سنجشCBMN (cytokinesis-block micronucleus)یک بیومارکر شناخته شده ناپایداری ژنومی، بمنظور ارزیابی ارتباط میان تغییرات گلایسمیک، آسیب DNAو سمیت سلولی در لنفوسیت های افراد پیش– دیابتی و افراد مبتلا به دیابت نوع 2T2D در مقایسه با گروه کنترل استفاده شد.سطح گلوکز پلاسما ناشتا وHbA1cبه منظور معیار دخول درتحقیق مورد سنجش قرار گرفت. ازآنجاییکهHbA1cبهترین پیشگویی کننده اختلالات دیابتی می باشد ، همراهی بینA1Cو متغیرهای ارزیابی شده نیز سنجیده شد فراوانی میکرونوکلئیMNیک قطعه شکسته شده کروموزوم و یا یک کروموزوم کامل بجا مانده از تقسیم ، بطور معنی داری در هردوگروه پیش-دیابتی و دیابتی در مقایسه با کنترل افزایش یافت. بعلاوه درT2Dفراوانی میکرونوکلئی نسبت به پیش دیابتی ها به مراتب بیشتر بود.فراوانی پل های هسته ای (منعکس کننده بازآرایی های کروموزومی)، آپوپتوز و نکروز و فراوانی آسیبDNAوسایتوتوکسیسیتی کلی باA1Cمرتبط دانسته شددیابت و هایپرگلایسمی منبع آسیبDNAبوده و این کار از طریق اکسیداسیون بازهایDNAو نواحی اتصال قند-فسفات صورت میگیرد.رخداد این تغییرات می تواند به تاثیرات موتاژنیک و/یا تغییر در تکثیر DNAو نهایتا ممکن است به خطر ایجاد سرطان در بیماران مبتلا به دیابت شیرین بیانجامد. برای تایید این داده ها ، انجام تحقیقات بالینی آینده نگر لازم می باشد.

کلیدواژه ها:

آسیب کروموزومی ، هایپرگلایسمی ، CBMN