مسیرها و مناطق ویژه پیاده و دوچرخه مطالعه موردی شهر مشهد

روش های حمل و نقل غیر موتوری مانند پیاده روی و دوچرخه سواری از روش هایی به شمار می روند که از نقطه نظر اقتصادی ارزان، از نظر زیست محیطی پاک و برای سفرهای کوتاه بسیار مناسب هستند. بدون کمک سیستم پیاده، کمتر سیستم دیگری قادر است که مسافر را از مبدأ به مقصد برساند. محدودیت اصلی سیستم پیاده، سرعت کم حرکت و کوتاه بودن طولی است که پیاده می تواند طی کند. در گسترش تسهیلات دوچرخه سواری نیز فقدان و یا کمبود تجربه، بنابراین سفرهای پیاده و دوچرخه باید چایگاه واقعی خود را در مطالعات حمل و نقل به دست آورند. یعنی این گونه سفرها به عنوان یک روش حمل و نقل مطالعه، بر روی آن ها سرمایه گذاری شده و تسهیلات لازم به منظور توسعه افزایش این سفرها احداث گردند. در این مقاله این دو شیوه حمل و نقل مورد بررسی قرار گرفته و راهکارهای بهبود وضعیت آنها و پتانسیل ایجاد مسیرهای ویژه برای آنها و همچنین تاثیرشان بر بهبود شاخص های عملکردی شبکه در کلانشهر مشهد مورد ارزیابی قرار گرفته است.

کلیدواژه ها:

مسیر عابر پیاده ، مسیر دوچرخه سواری ، عرضه و تقاضای حمل و نقل ، تولید و جذب سفر ، تخصیص ترافیک