تاثیر کاربری زمین و حمل و نقل عمومی یکپارچه بر افزایش سلامت عمومی جامعه

امروزه یکی از ویژگی های بارز فضایی اغلب کلانشهرها رشد پراکنده آنها می باشد. کاربری اراضی شهری موجب تولید سفر می شود، حمل و نقل و ترافیک را بوجود می آورد. در نتیجه سیستم کاربری اراضی حمل و نقل شکل می گیرد. در واقع حمل و نقل و کاربری زمین شهری به همراه سایر مولفه های مرتبط دیگر، سیستمی را شکل می دهد که به گونه ای که تصمیم در یکی بر دیگری اثر می گذارد و مدیریت در یکی می تواند در تحقق اهداف دیگری در کل سیستم وثر واقع شود. بنابراین لازم است به صورت یکپارچه نگریسته و مدیریت شود و می توان در زمان برنامه ریزی برای شهر، امکان دسترسی به نقاط مختلف شهر را از طریق سیستم حمل و نقل عمومی کارآمد تعبیه نمود. از طرفی استفاده ناکارآمد از زمین شهری به ایجاد مسائل اساسی مانند ناپایداری زیست محیطی (آلودگیها صوتی، آب و هوا و بصری) و ناپایداری اجتماعی - اقتصادی (بی عدالتی و کیفیت پایین زندگی) تهدید سلامتی انسانها و شهرها منجر شده است. این امر با تراکم پایین، کاربری منفرد و ناسازگار و توسعه جهشی شهر به سمت حومه ها، ایجاد فاصله زیاد بین محلهای کار و زندگی و ... وضعیت نامطلوبی به شهرهای کنونی داده است و با وابستگی فرد به خودرو شخصی موجبات کاهش فعالیت فیزیکی افراد جامعه را نیز فرآهم آورده و با وجود این وابستگی، سرانه فضایی سایر کاربری ها نیز کاهش یافته است و کمبود یک سیستم یکپارچه حمل و نقل عمومی در شهرهای ما به چشم می خورد.

کلیدواژه ها:

کاربری زمین ، توسعه مبتنی بر حمل و نقل عمومی ، بهبود محیط زیست ، سلامت جامعه