توسعه اجتماعی پایدار راهبردی اساسی درمدیریت بحران

توسعه اجتماعی پایدار به عنوان یکی از ابعاد توسعه پایدار، امروزه در ذهن صاحب نظران مسایل اجتماعی و مدیریتی مفهومی پیچیده و متفاوت است . بررسی سند منتشر شده از سوی اجلاس جهانی توسه اجتماعی مشهور به سند کپنهاگ تا حدودی این مشکل را حل نموده است. مطالعه روند تحولات اجتماعی در جامعه ایران بطور اعم و در استان گلستان بطوراخص نشان دهنده سیر رو به تزاید بحران های اجتماعی است که این امر در شهرهای مرزی به دلیل شرایط ژیوپلتیک خاص آنها، دو چندان شده است. از آنجا که توانمندسازی اساسا به عوامل و شاخص های انسانی و حذف و کاهش محدودیت های مربوطه می پردازد، می تواند به عنوان راهبردی جهت دستیابی به توسعه اجتماعی پایدار مطرح گردد؛ بنابراین به نظر می رسد که توانمندسازی شهرهای مرزی استان گلستان به تحقق اهداف پایداری اجتماعی کمک شایانی خواهد نمود. هدف از انجام این پژوهش، بررسی راهکارهای توانمندسازی شهرهای مرزی جهت دستیابی به توسعه پایدار اجتماعی بعنوان یکی ازمولفه های اساسی درمدیریت بحران است. روش تحقیق مورد استفاده در این پژوهش، روش توصیفی تحلیلی است، ضمنا از اسناد کتابخانه وگردآوری داده ها استفاده شده است. نتایج حاصل از مقایسه شاخص های کمی و کیفی توسعه پایدار اجتماعی و توانمندسازی حاکی از آن است که برخی از اهداف توسعه پایدار اجتماعی از طریق معیارهای توانمندسازی قابل دستیابی است.

کلیدواژه ها:

مدیریت بحران ، توسعه پایدار اجتماعی ، توانمندسازی ، شهرهای مرزی ، استان گلستان