عوامل موثر در کارایی ژن رسانی توسط حامل های پلیمری

ژن رسانی به معنای وارد کردن DNA خارجی به انواعی از سلولهای هدف میباشد. این کار با اهدافی چون درمان بیماریهای ژنی، تصحیح جهشها، بیان پروتیین مطلوب و جلوگیری از بیان پروتیینهای نامطلوب انجام میگیرد. با توجه به ماهیت ناپایدری نوکلییک اسید و ناپایداری آن در مایعات بدن، نیاز به یک حامل برای ژن رسانی ضروری به نظر میرسد. انواعی از حاملهایویروسی و غیر ویروسی برای این منظور وجود دارد. مزایایی چون عدم ایجاد پاسخ ایمنی توسط میزبان، از برتریهای حامل غیرویروسی نسبت به ویروسی است. حاملهای غیر ویروسی شامل گروه های مختلفی پلیمر های فسفولیپیدهای کاتیونی ، نانوذرات غیر آلی، نانوذرات لیپیدی،لیپوزوم ها و غیره میباشند. پلیمرهای کاتیونی از جمله موارد کاربردی در این میان هستند. عواملی مانند ساختار پلیمر، اندازه کمپلکس DNA -پلیمر، تراکم DNA ، سمیت، پایداری سیستم DNA -پلیمر و هدف یابی اختصاصی، در کارایی و بهره وری استفاده از این سیستمها برای ژن رسانی موثر میباشند

کلیدواژه ها:

ژن رسانی ، حامل غیرویروسی ، پلیمر کاتیونی