حدود حق تادیب کودکان توسط اولیاء قانونی (با نگاهی بر مقررات حقوق بشری)

آموزه های اسلامی مملو از دستورات ارشادی و عقلانی جهت تربیت اولاد و رشد استعدادهای کودک به شیوه های صحیح است، به طوریکه تادیب و پرورش استعدادهای کودک در آموزه های اسلامی از طریق اضراب و تنبیه بدنی امری خلاف اصل میباشد. وانگهی، این بدان معنا نیست که آموز ه های اسلامی به مسیله تادی از طریق اضراب و تنبیه بدنی توجه نداشته اند بلکه در موارد استثنایی و اقتضای ضرورتهای خاص تجوز تنبیه بدنی جهت تادیب اولاد از طریق اولیاء قانونی، به قدر متعارف و پس از گذر از مراحلی مقدماتی امکان پذیر گردیده است. این در حالی است که مسیله تنبیه بدنی کودک جهت تادیب توسط مقررات حقوق بشری همچون، اعلامیه جهانی حقوق کودک، کنوانسیون ملل متحد در مورد حقوق کودک و... مورد نهی قرارگرفته است که خود در نگاه نخست با قواعد و آموز ه های اسلامی تعارض دارد. مقاله پیش رو درصدد است حدود حق تادیب اولیاء قانونی در شیوه ی تنبیه بدنی کودکان را با نگاهی بر منشورهای حقوق بشری مورد کنکاش قرار دهد. لذا تلاش درصدد پاسخ به جواز یا عدم جواز حق اضراب کودکان و حدود آن خواهد بود.

کلیدواژه ها:

حق تادیب ، حدود عرفی ، اولیاء قانونی ، اطفال ، حقوق بشر