رویکردی دیگر به معماری پایدار با نگرشی به معماری سنتی ایران

در قرن بیستم، بشردرایجاد فرهنگ تولید ومصرف گروهی به موفقیت هایی دست یافت. پیچیده تر شدن مناسبات فردی و اجتماعی بشر و پیچیدگی نیازمندی های وی، سبب دخالت های جدی تر او در طبیعت و در نتیجه شاهد تغییر شکل ناگهانی در آن شده کهمستلزم هشدارهای ضروری می باشد این هشدارها، از اوایل دهه شصت شدت گرفت: گرم شدن زمین، کمبود آب قابل شرب، افزایش آلودگی وضربات روحی به انسانها، از جمله هشدارهای تکان دهنده درجهت تداوم سلامت زندگی بشری است. که در این راستا، آرزوهای بسیاری در محققان و دانشمندان، برای حفاظت از اکوسیستم و برای دوام فرهنگی و تاریخی وبه تبع آن پایداریپدید آورد. از سال 7891 ، هنگامی که کمیته بروندتلند سازمان بین الملل، مفهوم توسعه پایدار را مطرح نمود، پایداری به صورت جدی تر مطرح شد.پایداری لغتی است که جنبه های پیچیده ی بسیاری را شامل می شود. امروزه اغلب، لغت پایداری در جامعه مطرح است. اما معنیدرست این لغت و مفاهیم آن برای معماران، هنوز، کاملاً واضح نیست. از آنجایی که هیچ روش یا توصیه ی قطعی درباره ی معماری پایدار وجود ندارد، بنابراین توجه به مباحث و نظریه های بیان شده در این زمینه ضروری به نظر می رسد. هر چند توسعه ی پایدارریشه های اکولوژیکی واقتصادی دارد، ولی باجستجو درباره ی معضلات پیش روی انسان معاصروراه حل آنها درمعماری پایدار، نقش طبیعت هرچه بیشترآشکارمی گردد در این راستا این مقاله تلاش در نمایاندن برخی راهکارهایی دارد که معماری سنتی ایران را به معماری قابل تطبیق با تعریف پایدار )سبز(، اگر نه در همه ابعاد،لااقل دراصل و ریشه می نماید.

کلیدواژه ها:

توسعه پایدار ، معماری پایدار ، فرایند معماری ، طبیعت