معماری زمینه گرا از منظر اقلیم و بوم گرایی در طراحی اقامتگاه گردشگری در کرمان

وجود محوطههای باستانی در مناطق کویری و به ویژه کرمان، مؤید آن است که انسانها در طول تاریخ با توجه به قدمت حضورشان همه این مناطق را زیرپا گذاشته و با مشاهده اندک پتانسیل زیست انسانی باتوجه به تکنیک در دسترس، بنیان زندگی اجتماعی را بنا نهادهاند. شرایط آب و هوایی در کویر دشوار است اما با طراحی همساز با اقلیم در این مناطق، گذشتگان بر شرایط دشوار آن فایق آمده و زندگی دراین مناطق را آسان نمودهاند. در حال حاضر طراحیهای نامناسب بدون در نظر گرفتن شرایط اقلیمی در بعضی نقاط موجب شده تا مردم با این تصور که زندگی در این مناطق بسیار دشوار است، حاشیهیکویرها را ترک کرده، به مناطق با شرایط آب و هوایی مناسبتر کوچ کنند. و در دسته دیگر از این مناطق که برای سکونت دایم مناسب نمیباشد ولی دارای جاذبههای گردشگری فراوانی هستند، در نظر نگرفتن امکانات و تسهیلات لازم برای گردشگران موجب شده که این بخش عظیم از سرمایه ملی به دست فراموشی سپرده شود. مطالعهی راهکارهای ابتکاری پیشینیان برای دستیابی مطلوبترین پاسخ به نیاززیستی ساکنان این مناطق، تعریف نمودن درست مفهوم توسعهی حیات در کویر و خلق راهکارهای ابتکاری در راستای طراحی همساز با اقلیم این مناطق، بدون شک تنها راه بقای این سرزمینها به عنوانمهماندار انسان خواهد بود. یکی از راههای معرفی بیابان بعنوان فضایی برای گردشگری، بکارگیری هنرهای محیطی در طراحی فضاهایی است که بتواند موجبات جذب گردشگران را فراهم نماید. از جملهمشتقات هنرهای محیطی میتوان به هنر معماری زمینه گرایی اشاره کرد. لذا در این تحقیق به بررسی معماری زمینهگرا از منظر اقلیم و بوم گرایی در طراحی اقامتگاه گردشگری شهر کرمان، اقدام شده است.پژوهش حاضر کاربردی و از نظر روش تحقیق تحلیل محتوایی متون خواهد بود. نتایج پژوهش نشان داد، طراحی مبتنی بر فرهنگ و معماری بومی و ملی و توجه به اصول و مفاهیم باارزش، توسعه و بسط آن ها مانع از بروز ناهنجاری های فرهنگی و اجتماعی در جامعه میزبان خواهد شد. همچنین، این نوع طراحی در تعامل با محیط است و به غنای بصری و بهبود مؤلفه های کیفیت محیطی کمک می کند.

کلیدواژه ها:

زمینه گرایی ، بوم گرایی ، اقامتگاه گردشگری ، کرمان