رویکرد دیگری از شعر ادبیات پایداری

بعضیها دوست دارند ادبیات پایداری را در جنگی تحمیلیکه ما هیچگاه آغازگر آن نبودیم خلاصه کنند. از دیدگاه برخیها نیز ادبیات جنگ، فقط محدود به هشت سال دفاع مقدس بود و اصرار بر سرودن و نوشتن از آن، نوعی لجبازی با خود! اما به باور برخیها نیز تا زمانیکه آثار آشکار و پنهان، مادی و معنوی جنگ، در جامعهای باقی باشد؛ ادبیات پایداری نیز ادامه خواهد داشت. شاید ادبیات اسارت، با بازگشت آزادگان به میهن، پایان پذیرد؛ شاید ادبیات ویرانهها، با بازسازی و ترمیم خرابیهای ناشی از جنگ، پایان یابد؛ یا با عروج جانبازی و بند آمدن خون از تاولی شیمیایی و به گوش نرسیدن سرفههای سینههای مسلول از گازهای شیمایی و خارج شدن پروتزهای مصنوعی از دست، پا، چشم و... و کنار گذاشتن عصا و ویلچری از دید جامعه کمرنگ شود؛ اما بدون تردید تا زمانیکه یاد و خاطره ایثار و از جانگذشتگی مردان بیادعای جنگ در داستانها و شعرها بازتاب یابد؛ ادبیات پایداری ادامه خواهد داشت. یکی از جلوههای پنهان ادبیات پایداری، دلنوشتهها و حرفهای مادران، همسران، پدران، فرزندان، برداران و خواهران و... شهیدان و جانبازانیست که بار سنگین غربت و جدایی و دوری از عزیزانشان را غریبانه بر دوش دل خود کشیدند و میکشند و اگر نبود سرودههاییکه رنج این عزیزان را بازتاب دهد، شاید صدای غربت مظلومانه ایشان هرگز به جایی نمیرسید. این نوشته که به شیوه توصیفی و به روش کتابخانهای فراهم آمده، سعی کرده است در حد توان،گوشهای از عظمت و شکوه پایداری پنهان ایشان را جلوهگر سازد. بیان رنج و آلام و صبر و ایثار و پایداری مادران و پدران و همسران و فرزندان شهدا و جانبازان و ایثارگران، ادای دینیست به بهترین فرزندان این آب و خاک و گشودن رویکردی دیگر از دفتر ادبیات پایداری که به شدت مغفول مانده است.

کلیدواژه ها:

ادبیات پایداری ، جانبازان ، جنگ ، دفاع مقدس ، شهدا