اثربخشی بازی درمانی در کاهش پرخاشگری بدنی و کودکان 8 تا 12 سال

بروز رفتارهای پرخاشگرانه در کودکان و فرهنگ رفتاری والدین و محیط ها و مشاهده آسیب های وارده از این رفتار و بررسی مشکلات روانشناختی واختلالات رفتاری کودکان از جمله موارد مطرح شده در حوزه روانشناسی کودک می باشد. اختلالات اخلالگر، کنترل تکانه و سلوک، اختلالاتی را شامل می شوند که مشکلاتی را در زمینه خویشتنداری هیجانات و رفتارها شامل می شوند. بنابراین با توجه به اهمیت بررسی واکنش های هیجانی خصوصا خشم و پرخاشگری در کودکان و بررسی فرهنگ خانواده ها و محیط ها و تاثیر این موارد در بهبود روابط اجتماعی، تحصیلی، خانوادگی و کاهش اختلالات رفتاری، همچنین اثربخشی بازی درمانی بر روی این عوامل، پژوهش در این زمینه ضروری به نظر می رسد. پژوهش حاضر به منظور اثربخشی بازی درمانی بر کاهش پرخاشگری بدنی در کودکان صورت گرفته است. روش پژوهش حاضر از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون – پس آزمون با گروه کنترل می باشد. جامعه آماری مورد نظرکلیه دانش آموزان دبستانی شهر شاهرود بوده که از بین آنها 3 دبستان به صورت نمونه گیری در دسترس هدفمند انتخاب شدند و از بین آنها 26 دانش آموز به صورت تصادفی انتخاب شده و در دو گروه آزمایش و گواه جایگزین شدند. هر دو گروه قبل و بعد از مداخله پرخاشگری کودک و نوجوان (نیلسون، 2000) را پاسخ دادند.گروه آزمایشی در 8 جلسه بازی درمانی شرکت نمودند و گروه کنترل هیچ مداخله ای دریافت نکردند. با توجه به یافته های به دست آمده و استفاده از روش آماری تحلیل کواریانس چند متغیره، بازی درمانی سبب کاهش پرخاشگری بدنی (p=0.002) در کودکان گردیده است. نتایج نشانگر این بودکه شیوه های متفاوت بازی درمانی می تواند بر کاهش پرخاشگری و درمان اختلالهای رفتاری دانش آموزان موثر باشد.