بررسی پارامتر های کیفی فضای سبز و نقش آن در طراحی فضای شهری

پارکهای شهری به مصابه منظر سبز شهری همواره مورد توجه طراحان منظر بوده اند. این مقاله جهت بالا بردن کیفیت ارزیابی و طراحی این فضاهای سبز، اصول و معیار های کیفی را جستجو نموده تا با مقایسه با باغهای قدیمیایران تأثیر پذیری آنها افزایش یابد . اهم اصول به قرار ذیل است : اصل تمرکز: در بسیاری از نمونه های موفق یک یا چند مرکز مهم ایجاد می شود تا به عنوان فضای ایستا محل تعاملات اجتماعی باشند . اصل کشش: توجه به ورودی، عناصر خاص و جذاب و همچنین ایجاد فضاهای خوانا، مسیرهای جذاب، حرکات آب، سر و صدا، بوی گل ها، تاریکی و روشنایی... ایجاد کشش می نماید . اصل قلمرو: توجه مناسب به تفکیک بخشهای مختلف و طرق مختلف جداسازی فضاها از جملهتغییر مصالح، حصارهای گیاهی، طاق نماها، پلها ... میتوانند احساس قلمروهای مختلف را بوجود آورند . اصل انتظام:وحدت در طراحی و نظم بخشیدن جهت هماهنگی فضاها باعث تفاهم بخشهای مختلف پارک می شوند . اصل خوانایی: جهت تأثیر پذیری بیشتر و ماندگاری منظر، استفاده از عناصر خوانا در فضاهای ویژه ضمن هویت بخشی به فضاهای پارک، آنها را موثر و مهم می نمایند . اصل هماهنگی: طراحی مناسب و استفاده از مصالح همگن با عث ایجاد هارمونی وزیبایی منظر پارکها خواهد بود . اصل تسلط: نظرگاه هایی همچون پلها و دیگر بخشهای مسلط جهت ایجاد شفافیت و شناخت بخشهای مختلف به انتخاب فضای مورد نظر میانجامد . این اصول و اصول مدون دیگر همچون اصل آموزش، اصل انتخاب و ... منظر سبز شهری با هویت را تعریف نموده و از دیدی نو ضمن رفع احتیاجات امروزی مردم، ایجاد فضاهای سبز با کیفیت را در سطح شهرها پیشنهاد مینمایند .

کلیدواژه ها:

فضای شهری ، توسعه پایدار ، پارک شهری ، اصول طراحی پارک