حضور رسانه واقعیت افزوده در هنر معاصر و تحلیل چگونگی دریافت آن توسط آگاهی مخاطب بر اساس نظریه ادموند هوسرل

امروزه تکنولوژی دیجیتال در جنبه های مختلف زندگی انسان از جمله هنر نفوذ کرده است. در هنر معاصر، هنرمندان بسیاری با فناوری دیجیتال به عنوان رسانه سروکار دارند. مهمترین ویژگی هنر های نو رسانه ای معاصر، تعاملی بودن آن است. چرخش از تفکرعمیق در اثر هنری توسط مخاطب، به امکان تعامل با آن منجر به تغییرات در حوزه آگاهی و ادراک مخاطب این آثار می شود. به طور مثال کاربران هنر واقعیت مجازی تصور می کنند که در جهان واقعی نیز با حرکت انگشتان خود، قادر به پرواز خواهند بود. در نسخه بهبود یافته ای از واقعیت مجازی، در تکنولوژی واقعیت افزوده، نمایی سه بعدی از جهان واقعی برای مخاطب ایجاد می شودکه ترکیبی از واقعیت و داده های مجازی است. هنر واقعیت افزوده، هنری است که از تکنولوژی واقعیت افزوده به مثابه رسانه استفادهمی کند. هدف از این مقاله تبیین این مطلب است که هنر واقعیت افزوده چیست و چه ویژگی هایی دارد و پس از آن بررسی می شود که واقعیت ساخته شده توسط تکنولوژی واقعیت افزوده چه نسبتی با واقعیت جهان واقعی دارد و کنش مخاطب در برابر آن چگونه است. در این پژوهش با استفاده از نظریه هوسرل در باب آگاهی ایماژی مصورانه، و استفاده از روش تحلیل داده های ویدئویی در حوزهجامعه شناسی، به تحلیل آثار هنر واقعیت افزوده پرداخته می شود که توسط هنرمند معاصر یوشع ابراهیم در ماه آپریل سال 4102 میلادی در شهر مریدا در مکزیک به نمایش در آمده اند. چنان چه از تحلیل این آثار برداشت می شود، واقعیت تولید شده توسط رسانه واقعیت افزوده با واقعیت جهان واقعی تفاوتی نداشته و مخاطب، نسبت به آن همچون پدیده های واقعی کنش نشان می دهد.

کلیدواژه ها:

رسانه دیجیتال ، هنر معاصر ، هنر واقعیت افزوده ، آگاهی ، مخاطب