بررسی الگوگیری از محیط زیست طبیعی در معماری شهری و استفاده از نظریه بیوفیلیکا (شهر در باغ) و مقایسه آن با رویکرد شهرسازی در مکتب اصفهان

اتصال محکم زندگی انسان و طبیعت بعنوان عنصر ذاتی و فطری این تصور بشر برای فرار از تحت سلطه بودن سیستم های حیات بوسیله پیشرفت بشریت و فن آوری های نوین به شکلی که توانایی تغییر و انتقال بنیادی جهان طبیعت را داشته باشد را به زیر سوال برده است و به تبع این توهم نابخردانه معماری ای را ایجاد کرده که تراکم شدید ساختمان ها و فروپاشیدن محیط طبیعی اطراف و جدایی مردم از اکوسیستم و فرایندهای طبیعی را بدنبال داشته است. اما بشر به عنوان یک گونه زیستی پیوندی غریزی و فطری بین انسانها و دیگر سیستم های حیات را برای خود قائل است. با تشخیص نیاز فطری انسان برای برقراری ارتباط با طبیعت به همراه پایداری و استراتژی های جهانی طرحی برای خلق محیط هایی که تضمین کننده کیفیت زندگی و بالمال معماری سبز باشد را در پی داشته و نظریه بیوفیلیکا (شهر درباغ) برای اولین بار توسط دکتر امیت. او. ویلسن در سال 1993 پدید آمد. اما این الگوگیری از محیط زیست طبیعت و تلافی خلاقانه معماری و طبیعت را 500 سال پیش در ایران و در مکتب معماری اصفهان شاهدهستیم که می تواند با نظام فکری و باورهای اعتقادی ایرانیان همخوانی بیشتر داشته باشد و این مقاله با تبیین ضرورت های عملی نظریه یوفیلیکا در معماری شهری نوین و مقایسه آن با مکتب شهرسازی اصفهان در صدد بررسی بومی سازی اعتقادی این نظریه می باشد.

کلیدواژه ها:

نظریه بیوفلیکا ، مدل توسعه شهری ، شهر سبز ، مکتب شهرسازی اصفهان