بررسی راه کارهای معماری پایدار در توسعه گردشگری پایدار

ایران نیز به علت تنوع آب و هوایی، خاک حاصلخیز، گونه های گیاهی متنوع وجود آبشارهای بسیار، وجود دریاچه های طبیعی زیبا و تمدن دوهزار و پانصد ساله خود توانایی جذب گردشگران را دارد. از آنجا که گردشگری نوین در کشورهایی همچون ایران، رویکردهای متناسب با فرهنگ و حساسیت های اجتماعی خود را می طلبد، لذا گردشگری پایدار بر پایه توانمندی های محیطی و منابع طبیعی می تواند به افزایش روند توسعه اقتصادی منجر شود. در این بین، نقش معماری و شهرسازی در تحقق توسعه ی پایدار دارای یک استراتژی متقابل دو سویه می باشد. یکی اینکه به رفع تناقضات موجود بپردازد و دیگر اینکه راه حل های خلاقانه ی فنی معمارانه و شهرسازانه به صورت دستورالعمل و مکانیزم اجرایی تدوین نماید. در این پژوهش سعی شده تا با بهره گیری از اصول معماری پایدار و بررسی چگونگی کاهش میزان تعرضات در محیط های طبیعی بکر و مناطق اکوتوریستی و ارائه ی طرح های سازگار با طبیعت، به طور عملکردی باعث ترغیب الگوهای صحیح رفتاری در برخورد با طبیعت و منابع طبیعی محدود مورد نیاز نسل های آینده شود. هدف اصلی در این پژوهش شناسایی عوامل مؤثر در معماری پایدار و به کارگیری آن در توسعه گردشگری پایدار می باشد. روش تحقیق برای انجام این پژوهش به صورت توصیفی- تحلیلی بوده، به این ترتیب که تهیه، تجزیه و تحلیل و تلفیق اطلاعات به روش اسنادی انجام شده است. در مرحله اسنادی، اطلاعات مورد نظر از کتاب ها، نشریه ها، مطالعات پژوهشی، نقشیه ها، و پایگاه های اینترنتی گردآوری شده است. به طور کلی تحقیق مبتنی بر شناخت، توصیف، تحلیل و در نهایت ارائه پیشنهادات، خواهد بود. به این صورت که در ابتدا عوامل مؤثر در معماری پایدار را شناسایی کرده و سپس تأثیرات این عوامل را بر طراحی با رویکرد پایداری مورد بررسی قرار می دهیم و در نهایت راه کارهایی جهت توسعه گردشگری پایدار و بهبود سطح زندگی جامعه میزبان و افزایش درآمد آنها و همچنین رضایتمندی در گردشگران ارائه می گردد.

کلیدواژه ها:

معماری پایدار ، گردشگری ، توسعه پایدار ، محیط زیست