توسعه گردشگری پایدار با احیا خانه های تاریخی دوران معاصر ایران (نمونه موردی: خانه مستوفی الممالک)

یک بنای تاریخی قبل از آنکه معرف صورت مسئله فنی- ساختمانی باشد در برگیرنده یک سلسله روش های تفکر و کردارست که راه و رسم زندگی مردمان عصر خود را بازگو می کند. همچنین می توان عنوان کرد که بازشناسی معماری های قدیمی، چه آنها که برجسته تر، به عنوان منومان ها یا بناهای تاریخی مورد نظرند و چه بناهایی که تحت عنوان معماری بومی مطرح می شوند، گذشته از این که خود گشاینده مسائل متعددی هستند، پایه لازم و از مصالح غیر قابل تعویض تدوین هر نظریه ای است که مبنای روش مرمت و باز زنده سازی معماری قرار می گیرد. مرمت ساختمانهای قدیمی به دلایل مختلف و بر اساس مبانی نظری مدون، و یا سیاستهای رایج در مدیریت متمرکز این بناها، دوره زمانی نسبتاً درازی را به خود اختصاص داده است اما قطعاً نمی توان بناها را جدا از محیط دربرگیرنده آنها و بدون درنظر گرفتن نیازهای روز، باز زنده سازی کرد. هدف این مقاله با روش تحقیق میدانی و کتابخانه ای و بررسی نمونه موردی بررسی ضرورت توجه و بازبینی نقش بناهای تاریخی و مرمت و آسیب شناسی کارکردهای مختلف آن در جهت توسعه پایدار و پرزنت کردن آنها در طرح های جامع گردشگری آمایشی و ارائه راهکارهایی برای مرمت و یا زنده سازی این میراث تاریخی کشور به ویزه خانه مستوفی الممالک تهران بعنوان یکی از آثار ملی ایران با شماره ثبت 1505 در جهت توسعه گردشگری پایدار است که باز زنده سازی و تغییر کاربری بناهای تاریخی یکی از روش ها جهت برقراری رابطه معنادار بین گردشگری، حفظ بناهای تاریخی و توسعه پایدار است.

کلیدواژه ها:

بنای تاریخی ، خانه مستوفی الممالک ، بناهای تاریخی تهران ، توسعه گردشگری پایدار ، مرمت و آسیب شناسی