ردپای هویت فرهنگی در معماری فضاهای هنری- فرهنگی (ساختمان های موسیقی و تئاتر) معاصر ایران

هنر و در اینجا معماری بعنوان یکی از ستون های سازنده ی فرهنگ یک جامعه نمود تغییرات فرهنگیست. عصر حاضر که به صحنه های جدال سنت و مدرنیته در عرصه ی فرهنگی تبدیل شده به خوبی در معماری نمود دارد. این مقاله به روشی تحلیلی- توصیفی و با بررسی اندیشه معماران برجسته ی ایرانی در این خصوص و تحلیل آثار طراحی شده در زمینه فضاهای هنری- فرهنگی (ساختمان های تئاتر و موسیقی) به بررسی ایده ها و نظراتی در جهت همسوسازی این دوعرصه ی به ظاهر متضاد در قالب معماری می پردازد. یافته ها نشان می دهد که بهره گیری از نمادها در قالب تکرار صرف فرم ها و عناصر معماری گذشته راه حلی نه چندان مناسب بوده و با ارائه و بررسی نمونه های آثار معماری به این نتیجه دست می یابد که بروز شدن همراه با حفظ درونمایه، ارزش ها و آرمان ها چه در بعد نظر و ایده و چه در بعد عمل (خلق فضای معماری) راه حل حفظ فرهنگ است.

کلیدواژه ها:

هویت فرهنگی ، معماری ، ساختمان های موسیقی و تئاتر ، سنت ، مدرنیته