بررسی چگونگی تاثیر رواناب های سطحی بر طرح های تغذیه مصنوعی

با توجه به معضل کمبود آب و همچنین افزایش تقاضا برای آب به واسطه ازدیاد جمعیت در اکثر کشورهای دنیا به خصوص کشورهای جهان سوم و از جمله کشور ما جبران کمبود آب از مهمترین برنامه های دولت می باشد. لزوم شناختن و بهره وری بهینه از آب های زیرزمینی از آن جا ناشی می شود که این منابع 99 درصد از کل آب های شیرین قابل استفاده بشر را تشکیل می دهند. یکی از ساده ترین و مؤثر ترین روش ها برای افزایش منابع آب و رفع مشکل کم آبی استفاده از طرح های تغذیه مصنوعی به ویژه در مناطق گرم و نیمه خشک می باشد. این روش یکی از راه های کنترل و جلوگیری از پایین افتادن سطح آب در دشت ها می باشد که از قدیم الایام مورد توجه مردم و کشاورزان ایران نیز بوده و در سال های اخیر نیز مورد توجه متخصصین امر قرار گرفته است.تغذیه مصنوعی روشی است بر مبنای وارد کردن آب به داخل یک سازند نفوذ پذیر به منظور استفاده مجدد از آن. انباشتن آب در طبقات آبده در زمان فراوانی و استخراج آن به هنگام نیاز از ارزانترین راه های نگهداری آب است. اهمیت این کار در کشور ایران بیشتر بدان خاطر است که بهره برداری بیش از اندازه و خشکسالی های اخیر، سطح آب های زیرزمینی را پایین برده است. در این مقاله چگونگی تأثیر رواناب سطحی را بر طرح های تغذیه مصنوعی در دو سطح نفوذ و هیدروگراف های تلفیقی بررسی خواهیم نمود و همچنین نحوه نتیجه گیری این اثرات را از روی هیدروگراف های باران و چاه های پیزومتریک درک خواهیم نمود.

کلیدواژه ها:

تغذیه مصنوعی ، رواناب سطحی ، هیدروگراف ، چاه پیزومتریک