مدیریت هرز آب در مناطق خشک با استفاده از عملیات اصلاحی قرق مطالعه موردی: مراتع غرب بیرجند

سال انتشار: 1388
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 1,770

متن کامل این مقاله منتشر نشده است و فقط به صورت چکیده یا چکیده مبسوط در پایگاه موجود می باشد.
توضیح: معمولا کلیه مقالاتی که کمتر از ۵ صفحه باشند در پایگاه سیویلیکا اصل مقاله (فول تکست) محسوب نمی شوند و فقط کاربران عضو بدون کسر اعتبار می توانند فایل آنها را دریافت نمایند.

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این مقاله:

شناسه ملی سند علمی:

CSDPWM01_156

تاریخ نمایه سازی: 28 مهر 1388

چکیده مقاله:

با توجه به حاکم بودن شرایط آب و هوایی خشک و نیمه خشک، در 90 درصد از وسعت کشور مقدار تبخیر سالانه بیش از مقدار بارش سالانه می باشد. کمبود منابع آبی در مناطق خشک یک معضل اساسی بوده و از طرف دیگر همان مقدار بارش اندکی که در این مناطق می بارد به دلایل تبخیر و درجه حرارت زیاد، عدم وجود پوشش گیاهی مناسب و غیره، از دسترس خارج شده و مشکلات اجتماعی و اقتصادی زیادی را برای ساکنان این منطقه به وجود می آورد. تقویت و افزایش پوشش گیاهی در مناطق خشک یکی از راه های جلوگیری از هدر رفت آب و افزایش نفوذ پذیری خاک می باشد. قرق یکی از روش های اصلاحی مراتع بوده که باعث تقویت و افزایش پوشش گیاهی می شود. قرق عبارت است از جلوگیری از ورود دام به مرتع با اهداف مشخص برای مدت معیت. قرق مراتع یکی از سهل ترین و موثرترین روش های احیا و اصلاح مراتع به خصوص در مراتع ییلاقی می باشد که ممکن است با هدف تقویت پوشش گیاهی، تولید بذر، حفاظت خاک، حمایت و نگهداری از دیگر پروژه های احیا و اصلاح، مطالعه و بررسی پوشش گیاهی و حفاظت از تاسیسات صورت گیرد که در هر مورد عوامل دخیل در انتخاب محل قرق متفاوت خواهد بود. بررسی و مشاهدات با استفاده از روش تحلیل عملکرد چشم انداز (LFA) نشان داد که قرق توانسته است نفوذپذیری را به مقدار 15 درصد افزایش دهد و با استفاده از نرم افزار SPSS مشخص شد که بین مناطق قرق و شاهد در سطح 5 درصد ، اختلاف معنی داری وجود دارد. نفوذپذیری در منطقه قرق با استفاده از روش تحلیل عملکرد چشم انداز 57 درصد و در منطقه شاهد حدود 42 درصد برآورد گردید که این حالت نشان دهنده کنترل بهتر هرز آب در منطقه قرق می باشد. لازم به ذکر است که تنوع و پوشش گیاهی در منطقه قرق به مراتب بیشتر از منطقه شاهد می باشد.

نویسندگان

رضا یاری

دانشجوی کارشناسی ارشد، بیابان زدایی دانشکده منابع طبیعی دانشگاه تهران

محسن پادیاب

دانشجوی کارشناسی ارشد، مرتعداری دانشکده منابع طبیعی دانشگاه تهران

یاسر قاسمی اریان

دانشجوی کارشناسی ارشد، بیانبان زدایی دانشکده منابع طبیعی دانشگاه ته