استفاده از پوششهای ضدخزه ، مسائل زیست محیطی و دیدگاه مجامع بین المللی

اثرات ترکیبات زیست کُش بر محیط زیست و آبزیان به علت ماندگاری بالا د ر آب دریا و اثرات نامطلوب بلند مدت بر روی آبزیان به خصوص ایجاد اختلال در فرایند رشد سخت پوستان و صدفها، اختلال در کار غدد درون ریز و اختلال بر میزان هورمونهای ترشحی آبزیان بزرگتر مانند والها و سایر پستانداران دریایی که منجر به تجمع زیستی مواد سمی، ناباروری و یا حتی مرگ این گونه ها می گردد و به علاوه ورود این مواد به زنجیره غذایی و تجمع آن در بافتهای بدن آبزیان باعث به خطر انداختن سلامت انسانی در اثر مصرف گونه های دریایی آلوده می شود. اثرات نامطلوب زیست محیطی ترکیبات آلی قلع دار در سال 1989 درسازمان بین الملل دریانوردی IMO مورد بررسی قرار گرفت. در نوامبر 1999 ، سازمان جهانی دریانوردی (IMO) طی قطعنامه ای از MEPC درخواست نمود تا سندی الزام آور برای رسیدگی به مشکلات سیستم های ضدخزه بر روی کشتی ها تدوین نماید. این قطعنامه، ممنوعیت جهانی استفاده از ترکیبات قلع دار به عنوان زیست کُش ها در سیستم های ضدخزه کشتی تا اول ژانویه 2003 و ممنوعیت کامل آنها تا اول ژانویه 2008 را عنوان می کند به این ترتیب در سال 2001 میلادی، کنوانسیون بین المللی سیستمهای ضدخزه بر روی کشتیه(International Convention on ا the Control of Harmful Anti-Fouling Systems) با توجه به نگرانی شدید کشورها در مورد ترکیبات آلی حاوی قلع بعنوان زیست کُش، با اعتقاد براین که ورود این ترکیبات آلی قلع دار به محیط زیست باید متوقف شود و به منظور کاهش یا حذف اثرات نامطلوب ناشی بر محیط زیست دریایی و سلامت انسان به نگارش درآمد. با الحاق کشور پامانا در تاریخ 17 سپتامبر 2007 ، مجموع تناژ ناوگان 26 کشور ملحق شده به 38 درصد تناژ ناوگان جهانی رسید و کنوانسیون مزبور در تاریخ 17 سپتامبر 2008 برایر با 27 شهریور ماه 1387 لازم الاجرا شد.