تاثیر برنامه ریزی بوم شناختی منظر در کنترل و هدایت مناطق حومه ای در حال توسعه نگاهی بر مناطق حومه ای کلان شهر تهران با رویکرد هم پیوندی میان مولفه های منظر

توسعه روز افزون جمعیت و پیشروی بدون برنامه ریزی شهرها به سوی مناطق حومه ای موجب تخریب عرصه های باز و سبز م یشود و در کوتاه مدت سیمای زمین را دستخوش دگرگونی های فاقد کنترل و برنامه می سازد. از طرفی شیوه های متداول برنامه ریزی در کشور در ارتباط با سیاست گذاری و هدایت کاربری زمین در مناطق حومه ای ( مرز میان شهر و عرصه طبیعی پیرامون) بر طرح های جامع و تفضیلی و به عبارتی مرز بندی سیاسی (تعیین حریم ها، تفکیک اراضی و ...) تمرکز یافته است. در حالی که با ملاحظه عوامل بوم شناختی و درک الگوها و فرایندهای منظر می توان مداخله انسانی و هم پیوندی شهر با مناطق حومه ای را منطبق با مرزها و تغییر الگوهای اکوسیستم مکان یابی کرد. با فرض اینکه برنامه ریزی بوم شناسی منظر جایگاهی منحصر به فرد و جهت گیری آشکار نسبت به اصول محیط زیستی توسعه پایدار دارد، تاثیر و کاربرد آن در کنترل و هدایت الگوهای آینده توسعه مناطق حومه ای چیست؟ شیوه پ ژوهش مقاله تحلیل ادبیات تخصصی معماری منظر به جهت بررسی عوامل مداخله گر در برنامه ریزی بوم شناختی منظر و شناخت ابعاد رویه ای آن است. ماحصل این تحقیق با بیان معیارهای کمی و کیفی تاثیرگذار بر برنامه ریزی بوم شناسی منظر، الگوی پایدار کاربری زمین در انطباق با اندام های طبیعی شهر و عرصه های سبز و باز حومه شهر را ارائه می دهد.

کلیدواژه ها:

معماری منظر ، برنامه ریزی بوم شناسی منظر ، مناطق حومه ای ، الگوهای اکوسیستم ، کاربری زمین