بررسی اثربخشی آموزش مهارتهای زندگی بر اعتماد به نفس دختران معلول جسمی و حرکتی شهر مشهد

هدف: تعیین اثربخشی آموزش مهارت های زندگی بر اعتماد به نفس دختران معلول جسمی- حرکتی روش: پژوهش حاضر از نوع شبه آزمایشی بوده که با استفاده از طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل انجام گرفته است. به این منظور از تعداد 210 عضو جامعه آماری در دسترس که 130 عضو آن را دختران تشکیل می دهند، 30 دختر معلول جسمیحرکتی در بازه سنی 19 تا 32 ساله ی حاضر در آسایشگاه معلولین فیاض بخش مشهد، به صورت تصادفی انتخاب و به همین شیوهدر دو گروه مداخله و کنترل قرار گرفتند. گروه مداخله در 8 جلسه آموزش مهارتهای زندگی شامل خودآگاهی، حل مسأله،تصمیم گیری، ارتباطات مؤثر و ابراز وجود شرکت کردند و گروه کنترل هیچ مداخله ای دریافت نکردند. داده ها از طریق پرسشنامهسازگاری فردی- اجتماعی کالیفرنیا با ضرایب پایایی بدست آمده از فرم تصحیح شده ی اسپیرمن- براون که برای خرده آزمون سازش فردی 0/90-0/89 می باشد جمع آوری شد. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون تحلیل کوواریانس استفاده گردید. یافته ها: آموزش مهارتهای زندگی، تأثیر معناداری بر افزایش سطح اعتماد به نفس دختران معلول جسمی- حرکتی داشته است و همچنین بین میانگین گروه مداخله و کنترل، در متغیر مورد بررسی با احتساب p<0.001 تفاوت معنی دار وجود دارد.نتیجه گیری: یافته های این پژوهش نشانگر آن است که آموزش مهارت های زندگی روشی مؤثر جهت ارتقای سطح اعتماد به نفسدختران معلول جسمی حرکتی است.

کلیدواژه ها:

مهارت اعتماد به نفس ، سازگاری فردی ، معلولیت