معماری در اکوتوریسم، ارتقا یا آسیب

در این مقاله راهکارهایی وابسته به گونه یابی معماری های گردشگری برای همراهی و سازگاری معماری با صنعت اکوتوریسم ارائه شده است. اکوتوریسم گونه ای از گردشگری است که مستلزم حداقل دخالت در زیست بوم و طبیعت پیرامون است و معماری به عنوان راه حل تامین نیاز اولیه سرپناه، همواره آسیب های جدی زیست محیطی را به همرام داشته است، ولی با کاهش این عنصر در مناطق اکوتوریستی، سطح آسایش انسانی و رونق اقتصادی کاهش می یابد. پژوهش حاضر به گونه تحلیلی و تطبیقی در تلاش است تا با گونه شناسی معماری های گردشگری، نوعی از معماری را که قابلیت تطابق با صنعت اکوتوریسم دارد، معرفی کند و راهکارهای مناسبی برای تطبیق بیشتر آن با خصوصیات اکوتوریست ارائه سازد، که با مقایسه خصوصیت گونه های جهانی سازی و معماری بومی با رویکردهای پایدار اکوتوریسم، معماری بومی را گزینه ای مناسب در همراهی اکوتوریسم و معماری می یابد و با توسعه جنبه های زیست محیطی، اجتماعی - هویتی و اقتصادی حداکثر سازگاری آن را با صنعت اکوتوریسم اثبات می کند. می توان گفت گونه معماری بومی به جهت توجه به مشارکت مناسب انسان و زیست بوم در حفظ محیط زیست و فرهنگ بومی، تطبیق 100% را با اهداف اکوتوریسم خواهد داشت چنانچه آموزش های مناسبی برای دو گروه درگیر اکوتوریست ها و مردم محلی ارائه شود.

کلیدواژه ها:

اکوتوریسم ، معماری بومی ، جهانی سازی ، زیست بوم ، مشارکت محلی