سهم شاخص های اقتصادی در پایداری بخش کشاورزی در استان گلستان

کشاورزی یکی از بخش های بسیار مهم اقتصاد ایران محسوب می شود به نحوی که از آن به عنوان محور توسعه اقتصادی نام برده می شود. این بخش از یک سو با منابع محدود تولید مواجه بوده و از سوی دیگر با تقاضای نامحدود موادغذایی روبرو بوده و تامین کننده امنیت غذایی مصرف کنندگان می باشد. بنابراین ایجاد تراز یا تعادل بین بهره برداری از منابع یا نهاده های تولید و تولید مواد غذایی (امنیت غذایی) می تواند نقش مهمی در سودآوری واحدهای کشاورزی داشته و از تخریب نهاده های تولید جلوگیری نماید. در این مطالعه با استفاده از مدل پایداری کشاورزی و جمع جبری و خطی شاخص ها، اقدام به ارزیابی پایداری کشاورزی در شهرستان های استان گلستان گردید. بدین منظور داده های مورد نیاز این مطالعه از منابع گوناگون از جمله سازمان جهاد کشاورزی در سال 1390 جمع آوری شده است. به طور کلی هدف اصلی در اینجا رتبه بندی و انتخاب گزینه برتر می باشد. بر اساس نتایج حاصل از روش مذکور شهرستان های استان گلستان به سه گروه پایدار (شهرستان های گنبد کاووس، بندرگز و گرگان)، نسبتاً پایدار (شهرستان های آق قلا، علی آباد، کلاله و گالیکش) و ناپایدار (شهرستان های مراوه تپه، مینودشت، گمیشان، کردکوی، رامیان، بندر ترکمن و آزادشهر) تقسیم گردیدند. با توجه به نتایج، گروه پایدار دارای ویژگی هایی از جمله تنوع بیشتر در گیاهان زراعی، سطح زیرکشت و عملکرد بیشتر و همچنین ارزش ناخالص تولید بیشتر می باشند.

کلیدواژه ها:

شاخص های اقتصادی ، پایداری ، کشاورزی ، جمع جبری و خطی ، استان گلستان