عوامل مؤثر بر ارتقای حضور پذیری فراغتی در فضای شهری نمونه موردی: بلوار خیام مشهد، حدفاصل تقاطع سجاد و فردوسی

بررسی پیشینه تحولات فضاهای شهری نشان می دهد یکی از چالش هایی که بعد از تسری دیدگاه های مدرنیستی در حوزه شهرس اکثر فضاهای شهری با آن مواجه شدند، تنزل عوامل مؤثر برحضور افراد فضا بوده و از پیامدهای این رویکرد، شکل گیری فضاهای شهری تک عملکردی از جمله محورهای اداری است که علت این امر را می توان اعمال قانون تفکیک کارکردهای شهر به چهار بخش کار، تفریح، سکونت و دسترسی و در نتیجه محدود شدن سرزندگی و فعالیت در این محورها دانست. بنابراین چالش معاصرف عدم حضور شهروندان درفضا و زندگی جمعی و حیات مدنی در این فضاهاست. بر این اساس، هدف مقاله حاضر استخراج عوامل مؤثر برای ارتفای حضور پذیری فراغتی در فضاهای شهری تک عملکردی است تا از این طریق بتوان به توسعه این فضاها به عنوان بستری برای گذران اوقات فراغت و ایجاد حوزه عمومی پرداخت. روش به کارگرفته شده در این مقاله کیفی بوده و با استفاده از شیوه های تحلیل محتوای، مستند سازی، مطالعه موردی و پرسشنامه صورت گرفته است. یافته ای پژوهش نشان م ی دهد در صورت که بتوان فضا را برای شکل گیری فعالیت های فراغتی در سالعات غیراداری بستر سازی نمود. می توان انتظار داشت که فضا پاسخگوی نیاز شهروندان در اوقات مختلف بوده و تداوم حضور آنان در فضا را تضمین نماید. نتیجه این مقاله بیانگر این مطلب است که حضور پذیری فراغتی به عنوان یکی از مهمتین عوامل تقویت بعد انسانی هر فضای شهری باید در تهیه تمامی طرح های طراحی شهری مورد توجه قرار گیرد تا میزان موفقیت اجرای آنها را ارتقاء بخشد. بدین منظور با کاربرد دستاوردهای مقاله حاضر در زمان تهیه طرح های طراحی شهری به عنوان یک ابزار کنترلی، میتوان میزان توجه هر طرح به حضور پذیری فراغتی را سنجش نموده و خطاهای احتمالی رارفع نمود.

کلیدواژه ها:

حضور پذیری ، فضای شهری تک عملکردی ، فعالیت های فراغتی