دانش بومی در توسعه روستایی و کشاورزی پایدار

امروزه نیاز به دانشی که کل نگر و جامع باشد احساس می شود.دانش بومی بر خلاف دانش رسمی که جزء نگر و تخصص گراست ، با شناخت روابط بین اجزای طبیعت به صورت همه جانبه نیروهای طبیعی کره زمین را بهتر به ما میشناساند و راه را برای تعامل با طبیعت هموار میسازد. باورهای نادرست حاکم بر جامعه به ویژه در میان دانشگاهیان و تحصیل کردگان، دانش بومی را جز روش های ناکارآمد می پندارند . این باور ها بزرگترین مانع فکری در مسیر بهره گیری از این گنجینه ی فرهنگی ارزشمند در فرآیند توسعه است. دانش بومی به عنوان دانشی که حاصل تجربیات چند هزار ساله ، در روند زمان با عمل عجین شده است و در توسعه روستایی بسیار مهم است.علم کشاورزی هم اکنون باید دوباره به موقعیت اصلی خود ، یعنی کشاورزی سنتی روی آورد تا با توجه به نظام های آن بتوانیم به توسعه پایدار دست یابیم. دانش بومی و رسمی میتوانند در زمینه توسعه روستایی و کشاور زی به منظور رفع نیاز های توسعه ای هر کدام مکمل خوبی برای یکدیگر باشند.

کلیدواژه ها:

دانش بومی ، توسعه پایدار ، کشاورزی سنتی ، توسعه روستایی