مروری بر آمیختگی درختی و بررسی برخی از جنبههای آن در مقایسه با کشتهای خالص

تا اواسط قرن 20 ، مدیریت جنگلها بیشتر به سمت کشت خالص بود، اما شواهد و مدارکی درحالتوسعه و پیشرفت بود که تودههای جنگلی آمیخته میتواند بسیاری از کالاها و خدماتی را بهتر از تودههای خالص عرضه نمایند. کشت آمیخته گونهها موجب استفاده مفید و کارامدتر از مواد مغذی و عناصر تغذیهای و رشد بیشتر و سریعتر درختان میشود. تودههای آمیخته موجب کاهش ریسک ابتلا به خطراتی همچون طوفان، آفات و شیوع بیماریها میشود و مقاومت بیشتری نسبت به خسارتها در طی شیوع آفات از خود نشان میدهد. زیرا آمیختگی گونهها خطر از بینرفتن کامل محصول را که ناشی از شیوع آفات و بیماریهایی که مختص یک گونه است را تعدیل مینماید. برای افزایش میزان چرخه عناصر غذایی، روش معمول در جنگلهای پیشرفته، کشت آمیخته گونههای پهن برگ با سوزنیبرگ میباشد، زیرا در بسیاری از موارد بسیاری از سوزنیبرگان نسبت بالایی از لیگنین تولید میکنند که آنها را در برابر تجزیه، مقاوم میسازد و زمانی که آنها را با پهن برگان بهصورت آمیخته میکارند، موجب بهبود شرایط خاکی و فعالیت تجزیهکنندگان میشود. برای آمیختگی صحیح گونهها ، به مطالعات وسیعی در رابطه با نوع رویشگاه،ترکیب گونهها، طرحهای کاشت، فاصلهی کاشت بین درختان و ... نیاز است و در این مطالعه به موضوعاتی ازجمله حاصلخیزی سطح توده و ارتباط آن با آمیختگی درختان، رابطه میزان رشد درختان و کیفیت آنها در تودههای خالص و آمیخته، ویژگیهای خاک ، میزان انتقال مجدد عناصر غذایی ، تأثیر آمیختگی گونهها در حفظ آب موجود در خاک، تنوع زیستی، کنترل آفات، تاج پوشش و ترسیب کربن در جنگلکاریهای خالص و آمیخته پرداخته میشود.

کلیدواژه ها:

کشت آمیخته ، کشت خالص ، ویژگی های کمی و کیفی جنگلکاریها