بررسی نقش دانش بومی گیاهان دارویی در توسعه پایدار(مطالعه موردی: شهرستان سرپل ذهاب)

رشد روز افزون جمعیت و کمبود منابع در دسترس، حرکت در جهت توسعه پایدار را به عنوان اصلی انکارناپذیر مطرح میکند. یکی از رهیافتهای توسععه پایدار گیاهان دارویی است و یکی از مباح پیرامون گیاهان دارویی، دان بومی اسعت. اصطلاح گیاه شناسی یومی یا گیاه بوم شناسی به عنوان مطا لعه روابا کاربردی و سودمند، بین انان و گیاه پیرامون از جمله کاربردهای دارویی گیاهان اسععت. در این پهوه یا ارزیابی اتنوبوتانیکی از 2 روستای واقع شده در شمار شهرستان سرپا تها در استان کرمانشاه صورت پذیرفت. جمعآوری اطلاعات با استفاده از پیمایش های صحرایی، باورها، اطلاعات مردمی، خصوصا مصاحبه با درمانگران مالی و افراد مسن انجام شد و اطلاعاتی نظیر نام محلی، خواص درمانی و اندام مورد استفاده گیاهان یاداشتبرداری و ثبت گردید. در این بررسی تعداد 30 گونه گیاهی توسعا مردم بومی معرفی شد. نتایج نشان داد که، بررسی بیشتر تنش پوش گیاهی بویژه گیاهان دارویی و اثرا درمانی هر یا از آنها توسعا پژوهشگران میتواند به کشف بیشتر اثرا درمانی منجر شود و به دانش رسمی افزوده شود.

کلیدواژه ها:

دانش بومی ، توسعه پایدار ، گیاهان دارویی ، گیاه شناسی یومی