احیای معماری سنتی گامی نو در جهت استفاده بهینه از انرژی های تجدیدپذیر (مطالعه موردی: روستای نایبند، طبس)

هنر معماری ایرانی از سابقه ای کهن برخوردار است و این سبک معماری در گذشته همیشه در راستای همسو بودن بااقلیم بوده است. معماران ایرانی در گذشته برای کاهش مصرف چوب به منظور گرمایش ، ساختمان ها را به گونه ای بنامی کردند که در زمستان از نور خورشید برای گرم کردن استفاده نمایند و در تابستان فضای ساختمان در سایه قرارداشت. وجود این معماری غنی را می توان در اکثر نقاط ایران مشاهده نمود از جمله روستای نایبند که در استفاده ازانرژی های تجدید پذیر یک نمونه کارآمد از معماری سنتی است. در این روستا وجود بافت پلکانی که به علت صخرهایبودن بستر روستا در جهت استفاده بهینه از فضا صورت گرفته است. دیوارهای ضخیم و استفاده ازکاهگل و تیرهایچوبی به عنوان عایق های حرارتی در کاهش هدررفت انرژی عمل نموده و همچنین کنگره های مثلثی شکل و ویژگیهای دیگر می تواند نگاه ها را به سوی معماری سنتی سوق دهد. نتایج بدست امده از این مقاله به درک اهمیت نقشمعماری سنتی در استفاده بهینه از انرژی های تجدید پذیر و احیای آن در معماری مدرن منجر می شود.

کلیدواژه ها:

معماری سنتی ، انرژی های تجدید پذیر ، بافت پلکانی ، نایبند