مقایسه الگوریتم انجماد تدریجی با الگوریتم ژنتیک در تعیین طرح اختلاط بهینه بتن خودمتراکم

از خصوصیات ویژه بتن خود متراکم می توان به کارایی بالا، عدم نیاز به لرزاندن بتن، کاهش هزینه و نیروی انسانی و از همه مهمترتسریع در عملیات ساخت اشاره کرد. چنین مشخصاتی باعث شده است تا کاربرد این نوع بتن به خصوص در اعضاء با تراکم بالایآرماتور، روز به روز بیشتر شود. یکی از پرکاربردترین روشهای بهینه سازی، استفاده از الگوریتم های فراابتکاری است. برای پیدا کردنجواب بهینه با استفاده از این الگوریتم ها، از روش آزمون و خطا استفاده می شود. الگوریتم انجماد تدریجی را می توان یکی از بهترین الگوریتم های فراابتکاری دانست. این الگوریتم از فرآیند انجماد تدریجی فلزات ذوب شده و رفتار آن ها در زمان سرد شدن تدریجی الهام گرفته شده است. الگوریتم ژنتیک را نیز می توان یکی از محبوب ترین الگوریتم های فراابتکاری دانست، زیرا که کاربردهای آندامنه گسترده و وسیعی از مسائل را تحت سیطره خود قرار داده است. رفتار الگوریتم ژنتیک از مکانیسم تکامل در طبیعت الهام گرفته شده است. در این مقاله با در نظرگیری پارامترهای طرح اختلاط 27 نمونه بتن خود متراکم به عنوان ورودی، یک بار از الگوریتم انجماد تدریجی و بار دیگر از الگوریتم ژنتیک برای بیشینه سازی مقاومت فشاری 7 روزه بتن خود متراکم و تعیین طرح اختلاط بهینهآن استفاده شده است. در ادامه، مقاومت فشاری بیشینه و مقادیر بهینه تعیین شده توسط هر دو الگوریتم با همدیگر مقایسه شده ا ند . مقایسه نشان می دهد که نتایج به دست آمده از هر دو الگوریتم یکسان است

کلیدواژه ها:

بتن خود متراکم ، طرح اختلاط بهینه ، مقاومت فشاری بیشینه ، الگوریتم انجماد تدریجی ، الگوریتم ژنتیک