بازنگری استفاده از عناصر پایدار اقلیمی در معماری سنتی ایران

افزایش سکونت گاههای شهری و رشد بی رویه جمعیت در سالهای اخیر ، بی شک تغییرات زیست محیطی منفی و غیرقابل جبرانی را به همراه داشته است. گرم شدن تدریجی کره زمین و استفاده غیرمسولانه از انرژی های فسیلی تجاربی از این دست به شمار می آید .از سویدیگر قطع ارتباط یا دست کم ، کم رنگی ارتباط میان معماری بومی و معماری روز دنیا سبب ایجاد چالشی شگرف در معماری معاصر گشتهاست .توسعه پایدار و مفاهیم آن به خوبی می تواند با اهداف و مقاصد معماری و شهرسازی نوین سازگار بوده و به عنوان موثرترین عامل جهت تحقق اهداف اصلی پایداری مورد توجه قرار گیرد. توجه به قابلیت های معماری کهن کشور در همسویی با اقلیم و همچنین مفاهیم توسعه پایدار از یک سو و توجه به این موضوع که بهره گیری از تکنولوژی نمی تواند به تنهایی ضامن رفع مشکلات فرسایشی زیستمحیطی باشد از سویی دیگر بازنگری به موازین را ضروری می نمایاند. در این مقاله سعی شده است تا با مرور گذرا بر مفاهیم کلی معماری پایدار به تحلیل مبانی نظری معماری کهنی ایران در اقلیم گرم وخشک پراخته شود و موضوع پایداری عناصر اقلیمی در معماری کهن ایران با نیازهای روز معماری معاصر ایران سنجیده شود و در نهایت پاسخ به این پرسش که آیا عناصر اقلیمی پایدار در معماری کهن ایران می توانند الگوی مناسبی جهت طراحی پایدار باشند

کلیدواژه ها:

توسعه پایدار ، معماری پایدار ، معماری بصری ، اقلیم گرم و خشک