نقش فضاهای باز- نیمهباز خصوصی در ارتقا کیفیت واحدهای مسکونی

امروزه در کشور ایران، پدیدهی آپارتماننشینی به علل متعددی در حال رشد روزافزون است. در این نوع از سکونت، که ارتباط مستقیم واحدهای مسکونی با زمین از بین رفته است، با وجود ضرورت دسترسی هر خانه به فضای باز خصوصی، فضاهای باز -نیمه بازخصوصی، به علل متعددی نادیده گرفته شدهاند. در عمل، این فضاها یا از بین رفتهاند و یا تبدیل به فضاهای جایگزینی مثل بالکنها و ...شدهاند؛ که آنها نیز به علت نداشتن کیفیات فضایی لازم، ناکارآمد و بدون استفاده باقی ماندهاند. در نتیجهی این امر، واحد مسکونی در ارتباط با بخشی از نیازهای انسانی مرتبط با فضاهای مورد نظر، ناتوان شده و سطح کیفیت زندگی ساکنان پایین آمده است. هدف از این نوشتار، تبیین نقشمولفههای کالبدی فضاهای باز-نیمهباز خصوصی در کیفیت یک واحد مسکونی است؛ تا بر این اساس معماران و ساکنان، همارز با فضاهای بسته، به ارزشهای وجودی و کیفی این فضاها توجه نمایند. در این تحقیق، با استفاده از روش تحلیل محتوا، پایه نظری پژوهش انتخاب شده و سپس با استفاده از روش تحلیلی و استدلال منطقی، چهارچوب سنجش کیفیتواحد مسکونی تعیین شده و در مرحله آخر با استفاده از روش استدلال منطقی و بر اساس ماهیت و ارتباطات درونی و برونی فضاهای باز- نیمه باز خصوصی، به تببین نقش آنها در کیفیت واحد مسکونی پرداخته شده است. در پایان این نتیجه حاصل شد که مولفه های کالبدی فضاهای باز- نیمه باز خصوصی، میتواند نقش بسزایی در تامین نیازهای اساسی مرتبط با یک واحد مسکونی، شامل نیاز های : فیزیولوژیک، ایمنی وامنیت، وابستگی، عزت و اعتماد به نفس، خودشکوفایی و شناختی و زیبایی شناختی داشته باشد

کلیدواژه ها:

فضاهای باز- نیمهباز خصوصی ، واحد مسکونی ، کیفیت ، آپارتمان ، نیازهای انسانی