بررسی نقش آب در معماری ایرانی اسلامی

آب یکی از اصلی ترین عناصر شکل گیری در بناهای سنتی علل خصوص در خانه ها، باغ ها، نیایشگاه ها و ... است و شاید بی اغراق مهمترین و حیاتی ترین عنصر آن است. آب با حضور خود در معماری طراوت، نشاط، حرکت و زیبایی را می آفریند. نحوه ظهور و حضور آب بر اساس مفاهیم خاصی صورت می پذیرد وتوزیع آن نیز پیرو نظم و قاعده است که از یک سو به ویزگی های فیزیکی و فنی آب توجه کرده و از سوی دیگر مفهوم واری، زیبایی شناسی، منظر سازی و معماری را مورد توجه قرار داده است. روش جمع آوری اطلاعات در این پژوهش از طریق مطالعات کتابخانه ای (اعم از اسناد، مقالات علمی پژوهشی و کتاب ها می باشد). هدف از این پژوهش نیز جستجوی نحوه ارتباط معنایی آب با معماری ایرانی اسلامی است. لذا در این تحقیق مفهوم آب در معماری و استفاده از نماد آب در القای مفاهیممعنایی آب- به عنوان یکی از عناصر طبیعی مهم در معماری بناهای سنتی مورد برری و سپس شباهت ها و تفاوت های این مفهوم در قبل و بعد از اسلام مقایسه می شود.

کلیدواژه ها:

آب ، معماری اسلامی ایرانی ، معناگرایی