انرژی های تجدیدپذیر و معماری پایدار در احیای معماری بیابانی

امروزه بیابان زایی به عنوان چالشی جدی گریبانگیر بسیاری از کشورهای جهان می باشد. جوامع مختلف به منظور مقابله با آن راهکارهای مختلفی ارائه نموده اند. یکی از موثرترین راهکارها به منظور کنترل بیابان زایی و احیای اکوسیستم بیابانی استفاده از انرژی های تجدیدپذیر در مناطق بیابانی می باشد. در این مطالعه ضمن معرفی پتانسیل های بیابانی ایران در کاربرد انرژی های تجدیدپذیر، به بررسی انواع سیستم های انرژی تجدیدپذیر قابل بهره برداری در این مناطق و اثرات محیط زیستی، اجتماعی و اکوتوریستی ناشی از آن ها پرداخته شده است. همچنین از دیدگاه معماری منظر جنبه های مختلف طراحی سیستمی مورد مطالعه قرار گرفته و علاوه بر تبیین راهکار هایی جهت توسعه پایدار مناطق بیابانی با بهره گیری از تکنولوژی های فعال و غیر فعال خورشیدی، انرژی بادی، ژئوترمال و زیست توده، الگویی بهینه از کاربرد سیستم های انرژی تجدیدپذیر و معماری پایدار در احیاء معماری بیابانی و اکوسیستم های بیابانی ایران ارائه شده است.

کلیدواژه ها:

انرژی­های تجدید­پذیر ، معماری پایدار ، معماری بیابانی ، اکوسیستم بیابانی