تحلیلی بر مولفه های چهارگانه توسعه پایدار در توسعه گردشگری در مناطق بیابانی

مناطق بیابانی ایران سرشار از جاذبه های گردشگری است. گردشگران با هدف آشنایی با فرهنگ و تمدن ایرانی و اسلامی، دیدن جاذبه های طبیعی و . . . به ایران سفر می کنند. گردشگری به عنوان یکی از بزرگترین صنعت های درآمدزا در جهان به شمار آمده و سهم به سزایی در اشتغال زایی دارد. همچنین روند روبه رشد گردشگری در مناطق بیابانی با جاذبه هایی مانند تپه های ماسه ای ، طلوع و غروب خورشید،جانوران و گیاهان، ماسه درمانی و شب های آسمانی کویر از مباحث مهمی است که باید به آن توجه شود. از پیامدهای مثبت اثرات اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی، زیست محیطی توسعه گردشگری، اشتغال زایی در بخش توریسم و بخش های پشتیبانی کننده آن، امکان آشنایی مردم کشورها با چگونگی زندگی سایر ملت ها، محافظت بیشتراز منابع طبیعی وپارک های ملی و از پیامدهای منفی آن می توان به افزایش تقاضای فصلی برای خدمات عمومی مثل بهداشت و امنیت، ورود بی رویه واژه ها خارجی و اصطلاحات بیگانه به زبان رایج کشور، تنش های زیست محیطی و تغییر در رفتار جانوران اشاره نمود. برای توسعه گردشگری بخش های مختلف یک کشور مانند جوامع محلی، سامانه های مردم نهاد ) سمن) باید با هم همکاری نمایند. توسعه پایدار توسعه ای است که تولید در آن طبیعی و چهار مولفه اقتصادی، اجتماعی، زیست محیطی و فرهنگی آن در ارتباط با هم و با یک نگاه و ارزش مورد توجه قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

مناطق بیابانی ، اثرات توسعه توریسم ، سامانه های مردم نهاد ) سمن) ، توسعه پایدار