بررسی اهمیت کشاورزی در توسعه پایدار روستایی( نمونه موردی: دهستان ایرندگان شهرستان خاش

کشاورزی ، اصلی ترین منبع امرارمعاش برای بیش از نیمی از جمعیت جهان بوده و محور اصلی اقتصادی در بسیاری از کشورهای در حال توسعه را تشکیل می دهد. پس نمی توان تأثیری که زراعت و کشاورزی بر مناطق بیابانی و روستاها دارند را نادیده گرفت. همچنین روستا حوزه های اقتصادی هستند که مرکز ثقل فعالیتهای آنها متکی به بخش کشاورزی است. سرآغاز این تحقیق را مطالعه شکل زمین از جهات مالکیت اراضی و بهره برداریها تشکیل می دهد و پایان آن به تهیه بیلانهای تولید و درآمد ناشی از آن در راستای توسعه پایدار کشاورزی و در حقیقت توسعه پایدار روستایی می انجامد. طبق مطالعات میدانی انجام شده، غالب بهره برداریهای سطح دهستان به شکل خانوادگی است که خانواده بصورت مستقیم بر روی زمین خود فعالیت می کند. در منطقه نظام بهره برداری به دو صورت خانوادگی و اجاره ای دیده می شود که به جرأت می توان گفت 90 درصد بهره برداری بصورت خانوادگی و کمتر از ده درصد بصورت نظام بهره برداری اجاره ای می باشد. کل اراضی زیر کشت دهستان ایرندگان1800 هکتار می باشد. بطور کلی در منطقه، سطح زیر کشت به دو صورت به چشم می خورد که نخل و زراعت زیردرختی و کشت مجدد زیر درختی را شامل می شود. عمده محصولات منطقه می توان گندم، برنج، باقلا، خرما، درختان سیب و پرتقال اشاره کرد. هدف این تحقیق بررسی کشاورزی و درآمد ناشی از آن است که در نهایت به توسعه پایدار کشاورزی در منطقه خشک و بیابانی در محدوده مورد مطالعه منجر شده است.

کلیدواژه ها:

کشاورزی ، توسعه پایدار روستایی ، مناطق بیابانی ، دهستان ایرندگان ، شهرستان خاش