بررسی ارتباط ژنتیکی وکانی شناسی عناصر تشکیل دهنده تپه های ماسه ای- بیابانی ( شرق دشت سیستان)

مناطق خشک و نیمه خشک جهان در عرضهای 20 تا 45 درجه شمالی و جنوبی واقع شده اند ،کشور ایران نیز در این منطقه واقع شده که به کمربند جهانی فرسایش موسوم است. شناسائی این مناطق به عنوان اصولی ترین و بنیادی ترین کار محسوب می شود .دشت سیستان با 8117 کیلومتر مربع وسعت ، در شرق ایران قرار گرفته است و دارای اقلیمی نامساعد وخشک می باشد که طوفانهای شن و ماسه و حرکت تپه های ماسه ای از عوامل تهدید کننده آن محسوب می شود وقوع خشکسالی در منطقه سیستان و به تبع آن کاهش پوشش گیاهی و خشک شدن دریاچه هامون و همچنین وجود بادهای 120 روزه ، شرایط مناسبی جهت فرسایش بادی و وقوع طوفانهای گرد وخاک فراهم آورده است در این مناطق رخساره های فرسایش بادی بارخان ، بارخانوئید و بارخوان های عرضی وجود دارند . بررسی های بعمل آمده شامل مراحل جمع آوری اطلاعات محلی از فرسایش بادی، بررسی و مقایسه عکسهای هوائی و تصاویر ماهواره ای مربوط به دوره های مختلف زمانی ،بررسی مورفولوژی عمومی ، تعیین واحد تپه های ماسه ای و بررسی خصوصیات باد های فرساینده منطقه و نمونه برداری از رخساره ها و انجام آزمایشات گرانولومتری مورفوسکوپکی و کانی شناسی می باشد با استفاده از اطلاعات گرانولومتری سرعت آستانه فرسایش هر یک از رخسارها تعیین شد . در این مقاله سعی بر این خواهد بود که با مطالعه ژئومورفولوژی ونمونه برداری و دانه بندی عناصر تپه های ماسه ای هر یک از رخساره ها با تاکید بر مورفودینامیک محیطهای بادی با استفاده از عکسهای هوائی و تصاویر ماهواره ای و عملیات صحرائی رخساره های ژئومورفولوژی بررسی گردند .

کلیدواژه ها:

تپه های ماسه ای ، دشت سیستان ، رسوب شناسی ، برخان ، بیابان