مدیریت مناطق بیابانی با اولویت امنیت غذایی

گذر از اقتصاد معیشتی و رسیدن به دوران مدرن صنعتی همراه باافزایش جمعیت و افزایش کمی وکیفی مصرف سرانه بدون توجه به بهره برداری پایدار،توسعه راناپایدارنموده است .لزوم توجه به روند خشکسالی ها وزیست بومهای شکننده و تبدیل بی رویه اراضی منابع طبیعی به کاربری های غیر پایدار و توجه به ساختار مناسب منابع طبیعی درسیاست های کلان وبرنامه های توسعه دراین مقاله اشاره شده است تا شاید بتوان با بکارگیری این پیشنهادات و توصیه های جهانی، ملی و منطقه های در قالب کنوانسیون ها، روند تهدیدامنیت غذایی که نهایتاًبه تهدید امنیت ملی منجرخواهد شد را کاهش داده وپایداری منابع را درسر لوحه سیاست های کلان و برنامه های تاٌمین وتعمیم و توسعه عدالت اجتماعی قرار گیرد .