حفاظت و استفاده از تنوع زیستی جهت کشاورزی پایدار در مناطق خشک

بخش کشاورزی یکی از مهم ترین بخش های اقتصادی است که تأمین کننده حدود یک چهارم اشتغال، یک سوم صادرات غیرنفتی و یک چهارم تولید ناخالص داخلی است. محدودیت منابع آبی و قرار گرفتن بخش قابل توجهی از اراضی کشور در مناطق خشک و نیمه خشک موجب شده تا بخش کشاورزی هرروز با محدودیت بیشتری مواجه شود بطوریکه ایران دارای متوسط بارندگی سالانه حدود 250 میلی متر بوده و از میزان کل آب مصرفی کشور بیش از 90 درصد آن در بخش کشاورزی مصرف می شود. با توجه به افزایش روزافزون جمعیت و نیاز به غذا از یک سو و قرار گرفتن ایران در کمربند خشک و نیمه خشک و خشک سالی های مکرر از سوی دیگر، سالانه بر وسعت زمین های خشک ایران افزوده می گردد درنتیجه بایستی جهت برآورد تقاضای جمعیت و جلوگیری از خروج ارز و تحریم های مرتبط، اقدام به ارائه نظام های مختلف کشاورزی ازجمله استفاده از تنوع گیاهی منطقه جهت بهبود سطح کشت و افزایش تولید در واحد سطح با ارائه گیاهان مقاوم به شوری، خشکی و کم آبی، استفاده از کود برگ و کود حیوانی جهت بهبود ساختمان و بافت خاک و همچنین تقویت خلل و فرج و عناصر خاک، کشاورزی هیدروپونیک، مدیریت آب با ارائه نظام های آبیاری بارانی و تحت فشار و ... جهت پایداری و ثبات تولید در کشاورزی بدون کمک از مواد شیمیایی (کشاورزی پایدار) نمود. درنتیجه در این مقاله سعی خواهد شد تا با بررسی و کنکاش دقیق عوامل ذکرشده با تأکید بر استفاده و حفاظت از تنوع زیستی به نقش این عوامل در ثبات تولید در مناطق خشک پرداخته شود.

کلیدواژه ها:

تنوع ژنتیکی ، تنوع زیستی ، کشاورزی پایدار ، مناطق خشک ، ثبات تولید