ارزیابی خطر بیابانزایی منطقه فدیشه نیشابور با استفاده از مدلMICD

بیابان زایی خطر جدی برای بسیاری از کشورهای جهان و به ویژه کشورهای در حال توسعه مانند ایران می باشد. بیابان زایی نتیجه فرایندهایی است که دو عامل تغییرات اقلیمی و رفتار زیست محیطی انسان جزء مهم ترین آنها می باشد. مناسب ترین روش برای تعیین شدت خطر بیابان زایی، استفاده از مدل های تجربی است. به منظور ارزیابی خطر بیابان زایی در منطقه فدیشه با توجه به شرایط منطقه مورد مطالعه، مدل MICD تعیین گردید. اولین مرحله برای اجرای این مدل تهیه واحد های کاری است. برای این منظور با استفاده از تلفیق نقشه های رخساره ژئومورفولوژی و کاربری اراضی، تعداد 32 واحد تهیه گردید. پس از ارزش دهی به شاخص های بیابان زایی مدل در واحدهای کاری، نقشه خطر تهیه گردید. نتایج نشان داد که وضعیت بیابانزایی منطقه در پنج کلاس آرام (پنهان)، کم، متوسط، زیاد و شدید قرار دارد که بیشترین سطح منطقه را کلاس متوسط (24/47 درصد) به خود اختصاص داد.

کلیدواژه ها:

واحد کاری ، ارزش دهی ، رخساره ، شاخص