تحلیلی بر کاربرد بهترین شاخصهای غیر پارامتریک برای ارزیابی تنوع زیستی گونه های چوبی در جنگلهای زاگرس مرکزی(مطالعه موردی: منطقه تنگ سولک شهرستان بهمئی

حفظ و توسعه تنوع زیستی، هدف غایی مدیریت منابع طبیعی است. تنوع زیستی کل تنوع و گوناگونی حیات روی زمین است که شامل تمام ژنها، گونهها، بوم سازگانها و فرایندهای بوم شناختی موجود میباشد. تنوع زیستی به مطالعه گوناگونی، ساختارجمعیتی والگوهای فراوانی و پراکنش گیاهان که مفهوم آن با آمیختگی و ترکیب گونهها قرین است پرداخته و بعنوان شاخصی برای مقایسه وضعیت اکولوژیک اکوسیستمهای جنگلی به کار گرفته میشود. هدف از این پژوهش تحلیل شاخصهای غیرپارامتریک تنوع زیستی و ارائه ایدهالترین آنها برای اندازهگیری تنوع در منطقه مورد مطالعه میباشد. این پژوهش در منطقهتنگ سولک شهرستان بهمئی به مساحت 300 هکتار انجام شد. شبکه آماربرداری بهصورت تصادفی سیستماتیک با ابعاد 200×200متر طراحی و قطعات نمونه دایرهای شکل با مساحت 314 مترمربع پیاده گردید. . نمونه برداری از پوشش گیاهی (درختی، درختچه ای) صورت گرفت. گونههای درختی و درختچهای در قطعهنمونه مورد اندازه گیری قرار گرفتند. گونه، درصد تاج پوشش و تعداد پایه به عنوان معیارهای اندازه گیری پوششگیاهی در نظر گرفته شد. شاخصهای غنای گونهای، یکنواختی و ناهمگنی در هر قطعه نمونه محاسبه شد. برای معرفی بهترین شاخص از آماره ضریب تغییرات و ضریب همبستگی پیرسون استفاده شد. نتایج نشان داد بهترین شاخص برای اندازه گیری غنا در این جنگل شاخص Margalefو برای اندازه گیری یکنواختی شاخص اسمیث و ویلسونSmih andWilson و برای ارزیابی ناهمگنی شاخصهای Shannon and Wiener ،Simpson مناسب هستند.

کلیدواژه ها:

تنوع زیستی ، شاخصهای غیرپارامتریک ، جنگلهای زاگرسمرکزی ، استان کهگلویه و بویر احمد