مرگ برنامه ریزی شده سلولی

مرگ برنامه ریزی شده سلولی PCD، مکانیسمی است مهم برای رشد و توسعه سلول، بافت و یا موجود زنده که نقشی مهم در پاسخ به استرس های محیطی و درونی ایفا می کند. در نگاه اول PCD به عنوان نوعی خودکشی و مرگ زودرس به نظر می آید اما در واقع PCD روشی است برای جلوگیری از مرگ موجود زنده و فرایندی است برای ادامه حیات در یک طبقه بندی از مرگ های برنامه ریزی شده سلولی آنها را به سه گروه آپوپتوسیس، اتوفاژی و غیر لیزوزومی تقسیم می کنند. آپوپتوز مرگ فیزیولوژیک سلولی است که در شرایط طبیعی سبب حذف سلول های پیر، آسیب دیده، اضافی و مضر می شود. اتوفاژی یا خود هضمی سلولی، به سلولهایی که بوسیله عوامل پاتوژنی آسیب دیده اند اجازه حذف آنها را می دهد. نوع سوم را شبه نکروزیس هم می نامند. این نوع مرگ نوعی مرگ سلولی است که معمولاً با انقباض کروماتین همراه است. اگرچه در یک طبقه بندی دانشمندان این نوع مرگ را به عنوان مرگی بدون برنامه ی قبلی مطرح می کنند، اما مدارکی در دست است که شباهت های میان نکروزیس و اپوپتوزیس را نشان می دهد. فوق حساسیت که یک مکانیسم مقاومت گیاهان در برابر پاتوژن ها است، حد بسیار بالایی از حساسیت است که طی آن سلول های مجاور ناحیه ی آلوده شده توسط پاتوژن در میزبان ممانعت به عمل می آید.

کلیدواژه ها:

مرگ برنامه ریزی شده (PCD) ، پاسخ فوق حساسیت (HR) ، آپوپتوسیس