الگوی دستیابی به توسعه با نگاه به دو مکتب نوسازی و وابستگی

دغدغه پیشرفت و توسعه نیافتگی همچنان در کشورهای زیادی از جهان از جمله کشور ما وجود دارد و این کشورها به دنبال الگویی مناسب برای رهایی از این معضل هستند. در این راستا پس از جنگ دوم جهانیاندیشمندان علوم اجتماعی به معرفی الگوها و رویکردهای مختلفی پرداختند و هر یک راه متفاوتی را برای رسیدن به توسعه همه جانبه ترسیم کردند. نظریه ها را می توان به دو دسته نظریه های خوشبینانه و نظریههای بدبینانه تقسیم کرد. نظریه های خوشبینانه معتقد به امکان توسعه هستند و هیچ مانع ذاتی در ملت های مختلف برای ورود به توسعه نمی بینند، مانند مکتب نوسازی که در اینجا مورد نظر ما می باشد ونظریات بدبینانه که بیشتر متمایل به این نظر هستند که راه توسعه (چه اقتصادی و چه سیاسی ) به روی همه جوامع باز نیست و برای دست یابی به توسعه مستلزم شرایط خاص تاریخی- فرهنگی است مانند مکتبوابستگی. در این پژوهش ابتدا با روش تحلیلی و مطالعه اسنادی و کتابخانه ای با بیان تعریف جامعی از توسعه، مکاتب و نظریات مختلف در باب این موضوع، تلاش داریم تا با کمک و رویکرد دو مکتب نوسازی و وابستگی به این سوال پاسخ دهیم که برای دستیابی به توسعه ، مستلزم ایجاد چه تغییری در استفاده از منابع، هدایت سرمایه گذاری ها و تغییرات نهادی ای هستیم که با نیازهای حال و آینده سازگار باشد

کلیدواژه ها:

توسعه ، نوسازی ، وابستگی