بررسی میزان آمادگی ارتباطی - سرمایه اجتماعی خانوارهای شهر شیراز در برابر زلزله و ارتباط آن با وضعیت اقتصادی - اجتماعی، سال 1391

بحران یک اتفاق غیرقابل اجتناب می‌باشد که نیاز به توجه و برنامه‌ریزی در سطح جهانی دارد. با هدف مقابله، پیشگیری و کاهش اثرات بلایای طبیعی، علاوه بر استانداردسازی در ساخت و ساز ساختمان‌ها به ویژه مناطق مسکونی، نیاز و توجه به مقوله آمادگی جوامع در برابر بحران الزامی می‌باشد، بطوریکه این امر یکی از ارکان اساسی در زمینه کاهش خسارات جانی و مالی ناشی از بحران به حساب می‌‌آید. در پژوهش حاضر زلزله بعنوان بحران مدنظر قرار داده شده است. دراین پژوهش دو فرضیه ارائه گردید: 1- میزان آمادگی ارتباطی - سرمایه اجتماعی خانوارها در سطح پایینی قرار دارد. 2- بین آمادگی ارتباطی - سرمایه اجتماعی و وضعیت اقتصادی - اجتماعی رابطه وجود دارد. جهت آزمون فرضیه‌ها، میزان آمادگی ارتباطی - سرمایه اجتماعی از طریق روش شاخص‌سازی، تکنیک‌های AHP و SAW در قالب چهار شاخص به صورت عملیاتی تعریف شد. جمعیت نمونه با بهره‌گیری از فرمول کوکران 350 خانوار شهر شیراز مشخص گردید. روش نمونه‌گیری خوشه‌ای و تصادفی بوده است و داده‌های پژوهش از طریق پرسشنامه جمع‌آوری شدند. از آمار توصیفی و روش همبستگی پیرسون جهت تحلیل داده‌ها بهره‌بردای گردید. نتایج نشان داد که میزان آمادگی ارتباطی - سرمایه اجتماعی در سطح پایینی قرار دارد و این بعد و مؤلفه‌هایش با متغیرهای دموگرافیک (شغل، تحصیلات، سن و درآمد) دارای ارتباط آماری معنادار نمی‌باشد.

کلیدواژه ها:

شهر شیراز ، زلزله ، میزان آمادگی ، وضعیت اقتصادی - اجتماعی