راهبردهای جدید در برنامه ریزی مشارکتی با تاکید بر نهادهای اجتماعی

ناکامی برنامه ها و پروژه های توسعه متکی به رهیافت های تمرکز گرا دستوری و یکسویه تکنولوژی مدار با تخصیص منابع و اموزش هرچند ممکن است دلسوزانه هم بوده است عملا به کنار ماندن مردم از جریان توسعه و ناتوانمندسازی اجتماعات صرافی 1377 نارایان و ابه 1997 ص1 و حتی گرفتار امدن آنان دردام وابستگی منجر شده است در بسیاری موارد اعتماد به نفس ظرفیت تصمیم گیری و مدیریت جوامع نیز تحلیل رفته است Sing 1999 تجربیان ایران نشان میدهد که درگذشته عموما راهبرد حداکثر دخالت دولت در برنامه ها و پروژه های توسعه روستایی همراه با بخشی نگری و تعصب سازمانی موجب حذف یا کمرنگ شدن مشارکت مردمی دانش بومی نهادهایمحلی و خصوصا تشکلهای غیردولتی بودهاست نتیجه آنهم ناهماهنگی در فرایند برنامه ریزی خدمات رسانی و افزایش هزینه ها هدررفتن سرمایه های انسانی مالی و اجتماعلی و سرانجام دامن زدن به شکاف و نارضایتی میان مردم روستا بودها ست. موسسه توسعه روستایی ایران 1382 اثرات نامطلوب این برنامه های توسعه که در پارادایم قدیم توسعه تبیین می شود در کشورهیا جهان سوم بیشتر توجه جوامع روستایی و همچنین تخریب بیشتر منابع پایه ماننداب و خاک و منابع ژنتیکی شده است

کلیدواژه ها:

مشارکت ، توسعه ، پارادایم ، پروژه