ارزیابی نقش عوامل اقلیم و طبیعت مناطق سردسیر در راه دستیابی به معماری پایدار

توجه به زیست و حفاظت از آن یکی از مهمترین ارزش های معماری بومی ایران به شمار رفته و معماری ایرانی در ساخت بناها توجه ویژه به طبیعت و پایداری آن داشته است. تاریخ معماری ایران که حاصل تجربه چند هزار ساله می باشد، در هر منطقه ای به خلق فرم مناسب با محیط پیرامون و همگونی با اقلیم منطقه پرداخته است. با رشد علم و نشر سریع آن دیگر توجه پندانی به محیط زیست نشده و طبیعت با سرعت بالایی رو به نابودی می رود و این در حالی است که طبیعت را سخت به مخاطره انداخته و از آنجایی که بخش مهمی از مصرف انرژی سالیانه کشورها مربوط به ساختمان ها می باشد. در این راستا صرفه جویی و بافتن روش های پایدار از اهمیت بسزایی برخوردار است که این امر با بازخوانی معماری بومی و اقلیمی ایرانی و در راس آن توجه به محیط زیست و حفاظت از انرژی قابل تعریف است. ا ین مقاله سعی بر آن دارد تا عناصر و شاخصه های استفاده از انرژی های تجدید پذیر و پایدار در منطقه مورد مطالعه را شناسایی نموده و سپس به ارائه پیشنهادهایی جهت هماهنگی بین محیط اطراف و ساختمان بپردازد. لذا برای دستیابی به هدف این پژوهش استفاده از الگوهای بومی و منابع پایدار امری اجتناب ناپذیر خواهد بود. در مقاله حاضر با استفاده از روش کتابخانه ای و اسنادی به گردآوری اطلاعات پرداخته و رویکردی تحلیلی توصیفی دارد. نتایج به دست آمده از این پژوهش با ارائه پیشنهاداتی کاربردی، کوششی مستمر بر پیوند دوباره معماری و طبیعت و طراحی متناسب با اقلیم با تکیه بر مفاهیم معماری بومی دارد.

کلیدواژه ها:

معماری پایدار ، معماری بومی ایران ، طراحی اقلیمی مناطق سردسیر ، معماری مدرن