فضا در معماری

با توجه به تغییر نوع زندگی در گذشته و حال، باید به دنبال راهی باشیم که انسان ها را دوباره با محیط ها و فضاهای جمعی و نیز روحیه ی شهرنشینی آشتی دهیم. این کار تنها با شناخت کامل ساخت های قدیم، نحوه ی ارتباط و تعامل و از طرفی نوع فضای فیزیکی شناخته شده در قدیم امکان پذیر می باشد . بافت قدیم شهرها که اغلب در برگیرنده ی آثار و مجموعه های با ارزش تاریخی می باشد و زمانی محل رفت وآمد و بستری برای تعاملات اجتماعی بوده، امروز به ورطه فراموشی سپرده شده است. این امر سبب شده که اغلب این مکان ها در زمره ی بافت های فرسوده قرار گرفته و در خطر نابودی باشند. اگرچه آثار تاریخی، خود به تنهایی بهترین نشانه ی هویت و فرهنگ شهری محسوب می شوند، اما همجواری این آثار با فضای شهری نامناسب و بی هویت سبب شده تا این آثار بیش از پیش مورد تهدید قرار گیرند که از جمله می توان نتایج آن به بحران بی هویتی فضاهای معماری و شهری اشاره کرد. مداخلات نامناسب در بافت های تاریخی و متعاقبا تغییر در درک احساسات کاربران از مکان، به حس تعلق و دلبستگی به مکان خدشه وارد کرده است. ایجاد مکان های عمومی و تقویت حس مکان می تواند تعامل افراد مختلف جامعه با یکدیگر را به همراه داشته باشد و در نتیجه از تضادها و برخوردهای غیر اصولی جلوگیری کند. حس تعلق خاطر مکانی بر مشارکت و سرمایه اجتماعی تاثیر می گذارد و متغیر های کالبدی محیطی و اجتماعی بر این حس تاثیر گذار و به نوعی سازنده ی این حس است

کلیدواژه ها:

فضای خصوصی ، فضای عمومی ، فضای بسته ، فضای باز ، فضای مابین